Blog: 'Hij is nog zo klein'
'Om 18:29 uur neem ik een 112 telefoontje op. Ik heb een meisje van tien jaar oud aan de lijn. Ze vertelt dat haar tweejarige broertje kwijt is. Is dit een neptelefoontje of een echte vermissing? Het blijkt dat laatste te zijn. Haar ouders zijn buiten al aan het zoeken.'
'Ik probeer het meisje te vragen hoe haar broertje eruitziet. Waar kan hij heen zijn? Hoelang is hij al weg? Helaas heb ik ook te maken met een kindje van tien, dat helaas niet alle vragen kan beantwoorden.
Via Google maps heb ik het adres gevonden. Op mijn computerscherm krijg ik hun woonwijk in beeld en zie ik achter het huis een vijver...
‘Kan je broertje al zwemmen?’ ‘Nee’ luidt het antwoord. Ik vraag haar waar ze meestal buiten spelen. Waarop ze antwoordt: ‘Bij de vijver’. Uiteraard heb ik de melding inmiddels al lang met prioriteit aan mijn collega’s doorgegeven. Er zijn er meerdere politieauto’s met loeiende sirene onderweg.
Ik houd het meisje aan de lijn zolang er nog geen collega’s in de woning zijn. Ook probeer ik wat luchtige vragen te stellen, want zodra er een stilte valt moet ze erg huilen en snikt ze: ‘Hij is nog zo klein, ik wil hem nog niet kwijt!’ Het gesprek duurt ongeveer een kwartier.
Dan zijn mijn collega’s in de buurt van de woning. Ze gaan eerst in de omgeving zoeken naar het jongetje. Om vier voor zeven uur krijg ik te horen dat ze het kindje hebben gevonden. Bij de vijver. Via de portofoon krijgen we te horen dat de reanimatie van het kind gestart. Al mijn collega’s worden er stil van. Na 45 minuten reanimeren blijkt dat het jongetje het niet heeft gered en is overleden.
Mijn gedachten gaan uit naar alle nabestaanden. Daarna hebben we er met elkaar over gesproken en de juiste opvang gekregen. Ook dit soort heftige gebeurtenissen met verdrietige afloop horen bij politiewerk. We hebben alles op alles gezet om het kind te redden en geen seconde verloren. Maar soms komt alle hulp alsnog te laat.'