Blog: Woede
'Tussen de slierten haar door en met bloed in haar gezicht kijkt zij me bang aan. Een gevoel van onmacht en dan intense woede overvalt mij, richting degene die deze jonge vrouw dit heeft aangedaan.'
'Samen met mijn collega zijn wij onderweg naar een adres waar een gewonde vrouw is binnengelopen. Het is nacht en wij vragen ons hardop af waar de vrouw vandaan komt en wat er met haar is gebeurd.
Het is een studentenwoning met drie jonge vrouwen. Eén van de vrouwen was als laatste thuisgekomen en had zich in de buurt door een taxi laten afzetten. Het laatste stukje had ze gelopen. Onderweg naar huis was ze aangevallen door een man die haar met een hamer op haar hoofd had geslagen. Ze raakte bewusteloos. Hij sleurde haar mee en op een afgeschermde plek vergreep hij zich aan haar.
Ze was bijgekomen en heeft zich een weg naar huis weten te vinden. Daar zit ze nu op de grond samen met haar twee vriendinnen die het helemaal niet meer weten.
Ik ben met mijn collega bij hen in de woning en probeer mijn gedachten op een rij te krijgen. In haar ogen zie ik intense angst. Ik wil haar helpen, maar moet ook fysieke afstand houden om eventuele sporen niet te verstoren. Het geeft mij een gevoel van onmacht. Het liefst wil ik haar vastpakken, troosten en zeggen dat alles goed komt. De hulpeloosheid van deze vrouw maakt bij mij een gevoel van intense woede los naar de veroorzaker van dit leed. Dit uit zich doordat ik tegen haar zeg: “Je bent nu veilig. Als hij nu terugkomt, dan is hij van mij.”
Ik schrik zelf van wat het met me doet. Haar leed moet nu stoppen. En daar is tussen de haren, nat van het bloed opeens die blik die ik nooit meer ben vergeten. Een moment van wederzijds begrip. Ik voel de hand van mijn vrouwelijke collega op mijn schouder. Ze begint te vertellen: “Peet. Ga hem pakken. Ik blijf bij haar en ga mee naar het ziekenhuis. Ik zal zorgen dat ze goed wordt opgevangen en dat er hulp voor haar wordt geregeld.”
Ik verlaat de woning en kijk door de verlaten straat. Eigenlijk had ik heel veel zoekende collega’s verwacht, maar ik zie alleen onze auto en de ambulance. Kennelijk is aan mijn stem te horen dat ik niet mezelf ben als ik mij via de mobilofoon hardop afvraag waar iedereen is. Ondertussen begin ik te lopen in de richting vanwaar ik vermoed dat de jonge vrouw die ook heeft afgelegd.
Dan komt over de mobilofoon de stem van een andere collega. Hij vraagt waar ik ben. Ik zie hem enkele momenten later aan komen rijden. Via de portofoon had hij inderdaad aan mijn stem gehoord dat ik niet mezelf was. Hij pakt mij vast en kijkt mij in de ogen. Ik hoor hem zeggen: “Kom op, alles is nu geregeld, wij gaan hem samen zoeken en aanhouden.”
Vanuit het ziekenhuis heeft mijn andere collega inmiddels meer informatie waar de jonge vrouw zich had laten afzetten. Door die route naar haar woning af te leggen vinden wij ook de plaats delict. Gelukkig kunnen forensische rechercheurs hier later nog de sporen veiligstellen van de dader. Daardoor kon deze man zijn straf later niet ontlopen.'
Donderdag 22 februai is de Europese dag van het slachtoffer. Heb je vermoedens van seksueel geweld of mishandeling? Bel 112 bij direct gevaar. Neem in andere gevallen contact op met Veilig Thuis via 0800-2000 of veiligthuis.nl