‘Hij hield stiekem één stal voor zichzelf’

‘Mijn man en ik hebben al jarenlang een dierenboerderij, in eerste instantie voor de kinderen. Toen ze nog jong waren, vonden ze het geweldig om met alle dieren te spelen. Maar kinderen worden groot en gaan het huis uit. We verkochten de dieren en zaten toen met veel lege stallen. Om de zoveel tijd kregen we een belletje of stond er iemand voor de deur. Of we een stal wilden verhuren? En zat er verwarming en elektriciteit in, met aparte sloten? We zouden er 5.000 euro per maand voor krijgen. Tja, dan weet je meteen dat er iets niet klopt, dus we zijn daar nooit op ingegaan.’

Goed gevoel

‘Op een dag stond er een man voor de deur. “Daar gaan we weer”, zeiden we tegen elkaar. Ik deed open en zag dat hij twee jonge kinderen bij zich had. Zijn neefjes, zo vertelde hij. Of hij een stal kon huren, want hij wilde daar honden fokken met zijn neefjes. Dat klonk ons goed in de oren, want wij hadden ook altijd honden gehad. De man had een vriendelijke uitstraling, was beleefd en deed geen overdadig aanbod voor de prijs. Het voelde goed, dus zijn we met hem in zee gegaan.’

‘Toen kwam corona. De fokkerij van de man kwam in het begin stil te liggen, zijn neefjes werden ouder en wilden andere dingen gaan doen. Omdat de man een contract bij ons had lopen, nam hij het op zichzelf om een andere huurder te zoeken voor de stallen. We vonden het prima, want hij deed alles in goed overleg met ons. Hij stelde een jonge meid aan ons voor die op professioneel niveau honden wilde fokken. Zij nam de stallen over. Maar wat hij ons niet vertelde, is dat hij stiekem met haar afsprak dat hij één stal voor zichzelf zou houden.’

Politie-invallen

‘We vermoedden nog niks. Mijn man en ik hadden overal sleutels van en controleerden regelmatig. Het was wel vreemd dat er continu auto’s langs kwamen rijden, en onbekende mensen naar de stal van de huurder liepen. Ze bleven meestal maar vijf minuten en waren dan weer weg. Plots viel de politie binnen. Via een GPS-systeem hadden ze gezien dat hier een illegaal apparaat was geweest. Ik wist van niks en ging verhaal halen, maar de man maakte zich er met een smoesje vanaf. Hij beloofde ook dat er geen vreemden meer langs zouden komen. En daar hield hij zich ook aan, dus we geloofden hem.’

‘Een paar maanden later scheurden ineens talloze politieauto’s ons terrein op. Ze waren met wel twintig agenten en rechercheurs en zochten naar wapens en munitie. Overal. In de muren, onder de grond, in verborgen ruimtes. Maar ze vonden niks. Ik was enorm geschrokken, want waar rook is, is toch vuur? Omdat het onze grond was, waren wij natuurlijk ook aansprakelijk. Dat wilden we niet hebben, maar we werden inmiddels ook bang van de huurder. Hoe kregen we hem weg, als hij zo gevaarlijk was als de politie beweerde? We wisten niet wat we moesten doen.’

Huurder wegkrijgen

‘Kort daarna ontvingen we een brief van de gemeente. De burgemeester nodigde ons uit voor een gesprek. Ik ging naar het gemeentehuis, samen met het meisje dat de stallen gebruikte voor haar honden. Zij was ook bang geworden. De burgemeester vertelde dat de gemeente en politie dachten dat het ging om een zware crimineel. We moesten hem zo snel mogelijk weg krijgen. Gelukkig hielpen ze met een oplossing. Ik zou tegen hem zeggen dat ik een bepaalde vergunning wilde, maar dat ik die niet kreeg omdat hij de stallen bezet hield. Ik was bang, maar raapte de moed bijeen om hem dat te vertellen. Hij was niet blij, maar ging akkoord. Wel moest ik hem zesduizend euro betalen, omdat hij eigenlijk nog huurtijd over had. Ik was allang blij dat hij akkoord ging, dus ik betaalde. Samen met het meisje deelde ik de kosten, want zij voelde zich ook verantwoordelijk. Sinds hij zijn spullen heeft opgehaald, heb ik hem niet meer gesproken. En ik hoop dat dit zo blijft. Ondanks dat hij ons nooit kwaad heeft gedaan, ben ik enorm geschrokken.’