Blog: Wat een toeval

Als aspirant-agent moet ik voldoende scoren op alle onderdelen van het politiewerk. Dit keer moet ik een aangifte opnemen over een inbraak.

Voor me zit een jongen van mijn leeftijd. Afgelopen nacht is er bij hem ingebroken terwijl hij lag te slapen. Er zijn veel spullen weggenomen, waaronder zijn motor. Wanneer hij me dit vertelt, zie ik de pijn in zijn ogen. De motor was zijn kostbaarste bezit. Geïmporteerd uit het buitenland, speciale uitlaat en spiegels, racebandjes. Ik ben zelf helemaal niet thuis in motoren, maar neem alle details uitgebreid op in de aangifte. Ik vraag naar elk krasje, deukje en schrammetje wat op de motor zou kunnen zitten. Als ik mijn ogen dicht doe kan ik de motor voor me zien. Bijna drie uur heb ik over deze aangifte gedaan, alles is aan bod gekomen. Ik rond het gesprek af en de jongen bedankt mij voor de energie en moeite die ik erin heb gestopt. Ik geef aan dat het verdere onderzoek voor de recherche is. Zelf kan ik deze aangifte uitstekend gebruiken voor mijn portfolio.

Een week na de aangifte heb ik een afspraak op de politieacademie. Docenten bekijken elk onderdeel van mijn portfolio en geven aan of ik op de goede weg zit en waar ik nog dingen moet aanpassen. Als ik het onderdeel aangifte opensla, ben ik vanzelfsprekend zo trots al een pauw. Goede feedback en een mooie, maar vooral uitgebreide aangifte. Volgens de docenten hoef ik me over dat onderdeel geen zorgen te maken.

Ik stap op mijn fiets richting huis. Onderweg stop ik nog even bij de sportschool om nog wat te trainen, voordat ik thuis tevreden op de bank kan ploffen. Ik heb de gewoonte om mijn fiets altijd op een vaste plaats in het fietsenrek te zetten. Als ik aankomt zie ik tot mijn verbazing dat er op ‘mijn’ plek een motor geparkeerd staat. Hij staat heel vreemd in het fietsenrek gepositioneerd, maar iemand zal wel haast hebben gehad, denk ik nog. Ik zet mijn fiets verderop in de straat en als ik terugloop naar de sportschool, kijk ik nog eens goed naar de motor.

Ineens zie ik dat er twee krassen op de tank zitten. Het zal toch niet? Mijn hart maakt een heel klein sprongetje en begint harder te kloppen als ineens alle puzzelstukjes in elkaar vallen. “Dit kan niet anders”, zeg ik tegen mezelf. Ik loop er een rondje omheen en zie de carbonuitlaat mét sticker. Alsof deze motor ineens nog maar het enige is wat ik kan zien. Ik neem contact op met het algemene 0900 nummer van de politie en leg de situatie uit. Even later komen agenten ter plaatse en handelen de zaak verder af. Ik neem contact op met de jongen en zeg dat zijn motor gevonden is. Verbaasd vraagt hij me hoe ik weet dat het zijn motor is. Hij is niet de enige die het bijna niet kan geloven… Wat een toeval.