Blog: Wanhoopsdaden

Het is 22:00 uur en net als we de koffie ingeschonken hebben, krijgen we een melding. We moeten met spoed naar een spoorwegovergang, omdat een man op het punt staat voor de trein te springen. We rennen naar de auto, doen de toeters en bellen aan en scheuren naar het spoor toe.

Als we daar gearriveerd zijn zien we de man al staan. Om hem heen staan enkele mensen die hem proberen te kalmeren. Mijn collega loopt naar het spoor toe om te kijken waarom de trein daar stil staat. Ik ga naar de man toe.

De man is volledig gebroken. Hij huilt en schreeuwt dat hij het niet meer ziet zitten. Hij is behoorlijk onder invloed van alcohol en staat te wiebelen op zijn benen. Hij zegt dat hij al een hele poos geen contact meer heeft met zijn dochter. Dit vindt hij vreselijk. Hij komt uit een vechtscheiding en volgens hem zorgt zijn vrouw ervoor dat zijn dochter hem niet meer wil zien. Ook is hij onlangs ontslagen op zijn werk en heeft hij nauwelijks geld om zichzelf te kunnen onderhouden. De man heeft zojuist zijn fiets voor de trein gegooid, om te kijken wat het geweld van de trein met de fiets doet. De bedoeling is dat de man dat ook met zichzelf zou willen doen…

De fiets van de man zit in de rails geboord. Het heeft ervoor gezorgd dat de remleiding van de trein is gesprongen en de trein niet verder kan rijden. Ook moet het spoor gerepareerd worden, dus al het treinverkeer in ons gebied moet worden stilgelegd.

Inmiddels heb ik de man zover dat hij in de politieauto wil gaan zitten. De omstanders bedank ik en ook de man doet dat. Zij hebben hem uiteindelijk van het spoor weten te krijgen. We besluiten de man mee te nemen naar ons hoofdbureau, om hem daar te laten beoordelen door de crisisdienst. Die kunnen kijken of iemand een gevaar voor zichzelf of anderen vormt. Als dit het geval is, zal de man gedwongen worden opgenomen.

Onderweg naar het hoofdbureau vertelt de man wat hem allemaal is overkomen. Hij gaat daarbij ontzettend heen en weer in zijn emoties. Van blij naar verdrietig naar kwaad. Eenmaal aangekomen bij het hoofdbureau, nemen we de man mee naar een observatiecel. Dit is een cel met een camera erin, om in de gaten te houden wat de man doet. Nu is het wachten op de crisisdienst.

Een poosje gaat het goed met de man. Hij zit rustig op zijn bed en we laten hem zelfs nog even een sigaretje roken. Ineens slaat de man om en begint te schreeuwen. Hij schopt tegen de muren van de cel en slaat overal tegenaan.

Gelukkig is de crisisdienst gearriveerd en samen gaan we zijn cel in. De mensen van de crisisdienst praten met de man, om hem rustig te krijgen. Dit lukt gelukkig. De man doet zijn verhaal en kalmeert helemaal. Hij geeft alle antwoorden die de crisisdienst wil horen. Nee, hij wilde niet echt zelfmoord plegen, dat zei hij alleen maar en nee, het gaat best goed met hem en hij ziet het leven wel zitten. Wij zitten met klapperende oren te luisteren, de man heeft ons net iets heel anders verteld.
De crisisdienst besluit dan ook dat de man geen gevaar vormt voor zichzelf of anderen. Hij mag weer naar huis. Wij brengen de man naar huis en hij bedankt ons voor alle moeite. Wij laten hem met een bezwaard hart gaan.…

Denk je aan zelfmoord? Of heb je hulp nodig voor naasten? Bel: 0900-0113 of kijk op de website www.113.nl