Blog: Voetstappen in de sneeuw

Het sneeuwt, de wereld is wit en lijkt betoverd. Ik draai vandaag een ochtenddienst en zie de witte wereld langzaam wakker worden. Deze dienst rij ik in mijn eentje omdat mijn collega nog verschillende dingen moet afhandelen.

Plots hoor ik mijn roepnummer en die van mijn maatje. We moeten naar een verzorgingstehuis waar is ingebroken. Ze denken dat de dader nog ergens verstopt zit.

We rijden snel naar het adres. Mijn maatje gaat naar binnen terwijl ik van buiten kijk of er iets te zien is. Ik loop om het gebouw heen maar zie niets bijzonders. Geen sporen of wat dan ook. Bijna geneigd om het op te geven maak ik toch mijn rondje af. Dan zie ik ineens voetstappen onder een raam die leiden naar een dikke bos struiken. Ik geef zachtjes aan de meldkamer door wat ik zie en loop langzaam richting de bosjes.

Doordat er sneeuw ligt, hoor je mijn voetstappen best wel duidelijk. De sneeuw is krakend vers en dus is langzaam lopen echt nodig. Heel voorzichtig kom ik dichterbij en zie ik iets groens tussen de struiken bewegen. Er zit iemand. Als ik heel dichtbij ben, roep ik: ‘Politie, laat jezelf zien.’ Geen reactie. Natuurlijk niet.

Inmiddels is mijn collega ook aan komen sluipen. We kijken elkaar aan en knikken. Met zijn tweeën duiken we de bosjes in en… Hebbes! Daar zit een man met een rugzak bij zich. Hij bibbert van de kou. We openen de rugzak en daar komen allerlei sieraden en etenswaren uit. Dat is toevallig. Precies die dingen waren gestolen uit het verzorgingshuis.

We houden de man aan en nemen hem mee naar de auto. Hi begint spontaan te vertellen dat hij ons aan zag komen en zich daarom verstopte. Inmiddels heeft hij het behoorlijk koud gekregen omdat hij daar in die bosjes gehurkt zat. Hij had nooit gedacht dat we hem met deze laag sneeuw toch gemakkelijk konden vinden.

PS. De volgende blog verschijnt maandag 9 januari om 16.30 uur