Blog: Vastgebonden

Mijn portofoon gaat af aan het einde van mijn dienst. Er wordt gevraagd of we naar een overval in de buurt willen gaan. Met toeters en bellen rijden we naar de locatie en veel collega’s rijden met ons mee.

De melding is, dat drie mannen met vuurwapens een woning zijn binnengedrongen. Ze hebben de bewoner vastgebonden en het hele huis overhoopgehaald. De inbrekers zijn inmiddels weg en de bewoner heeft zich los weten te maken. Hij is strompelend naar zijn buurman gegaan en die heeft meteen de politie gebeld.

We komen aan bij de woning en spreken de desbetreffende buurman aan. Hij zegt dat hij zijn vastgebonden buurman aan zag komen, met touw om zijn armen en benen. Ik loop gauw naar het huis van het slachtoffer, maar ik houd rekening met eventuele sporen. Als ik het slachtoffer zie, moet ik mijn best doen om niet gelijk het huis in te rennen, hij zit ontzettend hard te huilen. Ik probeer contact met hem te maken maar hij gaat zo op in zijn emotie dat ik totaal niet tot hem doordring.

Als ik de woning in ga, vernietig ik sporen en dat is uiteraard niet de bedoeling. Gelukkig ziet het slachtoffer mij uiteindelijk en loopt naar de deur. Beetje bij beetje krijg ik het verhaal te horen. Het blijkt dat er op zijn deur werd geklopt en dat hij opendeed, zoals iedereen zou doen. Op dat moment krijgt de man een pistool tegen zijn hoofd en dringen drie mannen de woning in. Ze binden hem vast en twee mannen gaan vervolgens op zoek naar kostbare spullen. De derde man houdt de bewoner onder schot en zorgt dat de man zijn pincode en kluiscode afgeeft. De mannen geven de bewoner nog wat te drinken, dat dan weer wel. Na een poos verlaten ze het huis. Ze zeggen dat ze terugkomen en dat het geen zin heeft om de politie te bellen. Na een poos lukt het de man om los te komen. Hij gaat naar de buurman voor hulp en dan worden wij ingeschakeld.

De man is nog steeds heel emotioneel. Begrijpelijk, maar ik probeer toch informatie te verkrijgen. Vanwege zijn huilbuien en paniekaanvallen heeft de man moeite om mijn vragen te beantwoorden. Voor de zekerheid laat ik een ambulance komen. Alle informatie die de man loslaat, geef ik door aan mijn collega’s, die in de buurt aan het uitkijken zijn naar mogelijke daders.

Inmiddels is er een heel circus opgezet rondom de woning. Er zijn speurhonden, er is recherche, de weg wordt afgezet, mensen bewaken het huis en er arriveren technische rechercheurs om sporen te onderzoeken. En ik zit daar voor de woning met de angstige, verdrietige man het hele circus te bekijken.

Deze man zal een moeilijke tijd tegemoet gaan. Voelt hij zich nog veilig in zijn woning? Krijgt hij zijn spulletjes ooit terug? Zal hij ooit weer kunnen gaan slapen zonder hieraan terug te denken?

Ik weet het niet. Wel weet ik dat mijn collega’s en ik ons uiterste best doen om de daders te pakken, meer kunnen we helaas niet doen. Vurig hoop ik dat de man hier overheen komt.