Blog: Vast in de lift

Mijn collega en ik voeren een controle uit op een groot, druk station. We besluiten naar de kelders van het station te gaan, om daar ook toezicht te houden. Nadat we onze ronde hebben gelopen, nemen wij de lift terug naar boven. Het is een oude goederenlift waar personen ook gebruik van mogen maken.

We stappen de lift in, drukken op ‘1’ en de deuren sluiten. Op enig moment merk ik dat de lift moeite heeft om naar boven te gaan. Vrij snel daarna is er een enorme klap, direct gevolgd door het hevig trillen en schudden van de liftcabine. Met moeite kunnen we ons evenwicht bewaren. We staan stil en de cabine vult zich met de geur van metaal en verbrand plastic. Even ben ik bang dat we naar beneden storten en dat mijn laatste uur geslagen heeft. Wat moeten we nu?

Ik kijk omhoog naar het plafond, of daar een ontsnappingsluik aanwezig is, maar nee. Zowel de muren als het plafond zijn van staal. We zitten vast, kunnen geen kant op en de brandlucht lijkt steeds heftiger te worden.

Via de portofoon willen we de brandweer waarschuwen, maar we hebben geen bereik. Ik pak mijn diensttelefoon, ook geen bereik, evenals mijn privételefoon. Daar zitten we dan met geen enkele mogelijkheid tot contact. Het wrange is, dat we op één van Nederlands drukste plekken zijn. Boven ons hoofd lopen duizenden mensen heen en weer en toch zijn we helemaal alleen.

Gelukkig zie ik dat de lift een alarmknop heeft. Ik druk de knop een aantal seconden in en het geluid van een rinkelende telefoon klinkt. Een stem aan de andere kant van de lijn vraagt wat er aan de hand is. We hebben contact met de buitenwereld. Yes! Een lange uitleg en omschrijving van onze lift volgt. Dan vraagt de man aan de andere kant van de lijn; ‘Goed, u zit dus vast in de lift en u wilt bevrijd worden, klopt dit?’ Ik val bijna achterover van verbazing.

Een kwartier later horen we de stem van een beveiliger die vraagt of wij in orde zijn. Hij kan ons niet helpen, we moeten wachten op de monteur. Ik verzoek de beveiliger om de brandweer te bellen, die kan controleren of de machinekamer in brand staat. Ondertussen hebben mijn collega en ik ons kogelwerend vest en poloshirt uitgetrokken. Het is benauwd en bloedheet in de cabine.

Even later horen we schroef- en boorgeluiden en het geklaag van de monteur. Hij roept gefrustreerd; ‘Ja, nu weet ik het niet meer hoor.’ Erg fijne woorden. Dan valt de stroom uit en wordt het donker in de lift. Opeens ben ik zo moe dat ik tegen mijn maatje zeg dat ik even mijn ogen dicht doe.

Mijn maatje geeft aan ook moe te zijn en wil ook even zijn ogen dichtdoen. Hij realiseert hij zich dat die vermoeidheid wel eens kan komen doordat er te weinig zuurstof is. Er kan niks open in de lift, alles zit potdicht. Uiteindelijk lukt het ons om met onze wapenstok de liftdeur iets open te wrikken. Door de kleine kier die ontstaat, stroomt verse lucht naar binnen. Al snel voelen we ons beter. Daar liggen we dan, plat op de vloer, in het donker met onze hoofden vlak bij de liftdeuren.

De brandweer heeft grof geschut ingezet om de lift los te krijgen. Het geluid van de slijptol is oorverdovend. En dan, na ruim twee uur, komt er beweging in de lift. De lift wordt handmatig omhooggeduwd en de deuren gaan open. Nog moe en suf door het zuurstofgebrek zijn we blij dat we eindelijk de lift uit kunnen stappen.