Blog: Politie in het oor

De vrouw aan de andere kant van de lijn klinkt jong. Misschien een student. In ieder geval kan ze de feestgeluiden van het studentenhuis naast haar goed horen.  De vrouw durft de jongeren niet zelf aan te spreken op hun gedrag. Aan de telefoon kinkt ze erg kwetsbaar. Verlegen verontschuldigt ze zich dat ze ons, de politie, hier in de nacht mee lastigvalt. Dat is natuurlijk niet nodig.

Ik vraag of er iemand bij haar is. Nee, ze is alleen. Ik leg uit dat het soms beter is om de mensen eerst zelf aan te spreken op hun gedrag in plaats van meteen de politie te sturen. Dat verbetert de sfeer tussen buren meestal niet. “Ja, maar ik durf het niet”, zegt ze bijna snikkend. Wat nou als de jongens opeens agressief naar me worden?”

 “Dat begrijp ik”. Misschien begrijpen ze jou wel en hadden ze niet door dat je er last van had.”

Ik doe een voorstel. Ik blijf aan de lijn terwijl zij bij de buren aanbelt. “Ik blijf bij je en als het misgaat, is de hulp snel geregeld”. De vrouw twijfelt even, maar uiteindelijk is ze overtuigd.

“Ik ga aanbellen”, zegt ze met een trillerige stem. “Ik blijf bij je”, beloof ik.

De vrouw brengt een live verslag uit van haar handelingen. “Ik doe nu mijn voordeur open”, laat ze weten. “Da’s een begin”, antwoord ik. “Ik loop over de galerij”, vervolgt ze.

“Oké’, zeg ik bemoedigend. Ik wil dat de vrouw constant mijn stem hoort zodat ze zich gesteund voelt in haar avontuur. “Ik sta bij de buren voor de deur”.

“Ik bel nu aan”.

Dan hoor ik in de verte het geluid van een bel. Het is even stil.

Er gaat een deur open en ik hoor meteen harde muziek. “En als jullie nu niet heel snel die muziek uitzetten @#!@#%, dan sta ik niet meer voor mezelf in! Ik heb de politie aan de lijn en als het niet stopt dat stuur ik ze naar jullie toe!"

De stem van de vrouw galmt door de ruimte. Ik hap naar adem. Dit had ik niet verwacht. Ze klinkt compleet anders dan de bibberige vrouw die ik drie seconden geleden nog aan de lijn had.

Dan hoor ik een mannenstem. “Oh sorry mevrouw. Ik wist niet dat u last van ons had. We zullen de muziek zachter zetten.” De deur gaat dicht. De vrouw gaat terug naar haar eigen appartement.

“Ik geloof dat ze het begrepen hebben”, zegt ze. De bibber is weer terug in haar stem. Ik zeg dat ze trots op zichzelf mag zijn en spreek af dat als de overlast weer terugkomt, ze ons altijd mag bellen. In ieder geval hoeven we er nu geen auto naartoe te sturen.

De vrouw voelde zich oprecht gesterkt door de politie in haar oor.