Blog: Pluk de dag

‘Soms loopt een werkdag net even anders…

Als wijkagent word ik uitgenodigd om mee te gaan naar een groot asielzoekerscentrum in de buurt voor een rondleiding.  Ik was al eens eerder in een asielzoekerscentrum geweest dus ik weet al een beetje wat me te wachten staat, maar ben toch benieuwd naar de situatie.

Zodra we het terrein oprijden komen er beveiligers naar ons toe. We stellen ons voor en al gauw raak ik met een van hen aan de praat. De verhalen die de beveiliger mij vertelt zijn heftig en raken me. Niet veel later lopen we samen het terrein op. Naar de tenten waar de nieuwkomers de eerste dagen worden opgevangen. 

Ik ga de eerste tent binnen en sta meteen even stil. Voor me zie ik een grote ruimte met daarin allemaal stretchers. Ja, en er zijn mensen. Heel veel mensen. Kinderen, mannen vrouwen maar ook ouderen. Wat moeten deze mensen toch allemaal hebben meegemaakt, vraag ik me af.  Veel van hen zijn jonge mannen. Wat voor leven hebben ze gehad om huis en haard te verlaten en zonder vrouw en kinderen deze reis aan te gaan? Dit besef komt wel even aan.

Met mijn lichaamslengte van zo’n 2.04 meter en mijn uniform ben ik wel een opvallende verschijning in de tent. Verschillende mensen komen nieuwsgierig naar me toe en willen een praatje met me maken. Ik luister naar hun verhalen en hoor waar ze vandaan komen.  Er zijn mannen bij uit Syrië, die aangeven dat ze maandenlang  onderweg zijn geweest. Ze hebben dagen achtereen gelopen, zonder te slapen en te eten. Om uiteindelijk na veel omzwervingen in Nederland terecht te komen.

Wanneer ik aan ze vraag of ze het koud hebben knikken ze bevestigend. Ze zeggen me dat het hier koud is en dat ze slecht slapen, maar dat alles beter is dan hun eigen vaderland. Ze zijn Nederland dankbaar dat ze hier mogen zijn.

Tijdens mijn 21 dienstjaren bij de politie heb ik heel veel ellende gezien en meegemaakt, maar deze situatie komt wel even binnen. Ik sta letterlijk aan de grond genageld en heb kippenvel over mijn hele lichaam. De terugweg naar het bureau gebruik ik om alle indrukken een plaats te geven. Ik heb een enorm respect voor alle mensen die dagelijks in het asielzoekerscentrum werken.

Vaak verplicht ik mezelf om naar het televisie programma ‘s te kijken waarin veel ellende voorkomt. Dat doe ik om mezelf wakker te schudden dat ik niet zo moet klagen over van alles en nog wat.

Nu kan ik zeggen dat ik de televisieprogramma ‘s niet meer nodig heb, maar aan deze ervaring terug denk als ik weer in een klaagmodus zit. Ik zou dan ook tegen iedereen willen zeggen: carpe diem, pluk de dag.’