Blog: Op Terschelling

Met de veerboot naar het werk, iets wat ik niet dagelijks doe. Met de zon op mijn gezicht sta ik te genieten van de overtocht. Net als andere agenten verruil ik het vasteland een paar dagen voor een Waddeneiland. De eilanden stromen tijdens de zomervakantie vol en ze kunnen wel wat extra politiehandjes gebruiken. Terschelling, here I come.

Omdat ik alleen avond- en nachtdiensten draai, heb ik overdag vrije tijd. Ik neem een kijkje bij de haven waar de veerboten aanmeren. Een gezellige sfeer met vooral veel jongeren. Ik hoor ze praten over de wilde vakantieplannen die er zijn. 

Op Terschelling komen veel jongeren, er zijn dan ook een aantal campings speciaal voor hen. Een ouder echtpaar dat ook van de boot afstapt, hoor ik zeggen: “Fijn voor ze, zo na al die beperkingen door corona”. Ik zie mijn collega’s die dagdienst hebben een praatje maken met de jongeren die van de boot af komen. Een goed idee, zo weet iedereen dat wij er zijn om de orde te handhaven, maar ook dat ze bij ons terecht kunnen als er iets is.

Tijd voor mijn eerste nachtdienst. We beginnen met een briefing, samen met handhaving en Staatsbosbeheer. Gezamenlijk bespreken we de aandachtspunten voor de nacht. Na de briefing pakken mijn collega en ik de politiebikes. Lekker fietsen op het eiland. Al vrij snel komen we de eerste grote groepen jongeren tegen die lopend vanaf de campings richting het horecagebied van het dorp Midsland gaan. Omdat mijn collega en ik op de fiets zijn, zijn we natuurlijk gemakkelijk aanspreekbaar. Veel jongeren willen even op de foto, iets vragen of juist even hun verhaal kwijt. Eén ding willen ze allemaal weten: of we altijd op Terschelling aan het werk zijn of dat wij elke dag weer met de boot naar huis gaan. Gelukkig verblijf ik op het eiland en hoef ik niet elke dag terug naar wal.

Diep in de nacht zien wij twee meiden in Midsland lopen met een winkelkar. Eentje in de kar en de ander duwt. Op onze telefoon zoeken we snel een liedje over een winkelwagen. Via de megafoon spelen we het nummer af, terwijl wij achter de meiden aanrijden. Omdat een winkelwagen nou niet het meest veilige en comfortabele vervoersmiddel is besluiten we de meiden een lift naar hun camping te geven. 
De actie met de megafoon achtervolgt ons letterlijk. De dagen erna krijgen wij telkens de vraag: “Zijn jullie van die winkelwagen?” en zodra we langsfietsen wordt het nummer over de winkelwagen afgespeeld. Mooi om te zien dat zo’n klein gevaar voor verbinding kan zorgen!

Ik spreek veel jongeren die enorm veel plezier aan het maken zijn op het eiland. Helaas geldt dat niet voor iedereen. In mijn laatste nachtdienst krijgen wij een melding dat er iemand met een mes op de camping loopt. Als mijn collega’s en ik bij de camping aankomen is het mes inmiddels in bezit van de beveiliging van de camping. Tijd voor een goed gesprek met de jongen die het mes bij zich had. Hij vertelt me dat het thuis niet lekker gaat en dat hij in zijn woonomgeving veel conflicten heeft op straat en daarom een mes bij zich draagt. Als wij hem vertellen dat hij met ons mee moet, barst hij in huilen uit omdat dat voor hem het einde van de vakantie betekent. Het raakt me om te zien dat jongeren zich niet veilig voelen en zich daarom denken te moeten verdedigen met wapens, zelfs als ze op vakantie zijn.

Na veel leuke gesprekken, selfies en lachwekkende momenten met jeugd en collega’s, vaar ik met een tevreden gevoel terug naar wal.