Blog: Naar de opvang

Ik kijk in de achteruitkijkspiegel van de politieauto. Op de achterbank zit de juf met links een meisje van negen en rechts een jongetje van zeven. De juf praat heel rustig tegen de kinderen die ieder een hand van de juf hebben vastgepakt.

Het hele schoolteam was extra lang gebleven om de situatie te bespreken. Uit meerdere signalen bleek namelijk dat de moeder haar kinderen verwaarloosde. Nu, op weg naar een tijdelijke opvang voor de kinderen, vraag ik me af of de juiste beslissingen zijn genomen. Ook voor de moeder wordt een hulptraject opgestart. Dat is nogal wat…

Met de cruisecontrol op de juiste snelheid rijden we rustig richting de plaats van bestemming, terwijl de navigatie keurig aangeeft waar ik rechtdoor moet rijden en waar ik moet afslaan. Mijn aandacht is op de weg en ik krijg niet alles mee van het gesprek tussen de kinderen en de juf op de achterbank.

‘Het is eigenlijk wel goed dat we even bij mama weg zijn’, zegt het meisje tegen haar broertje. ‘Toen mama zei dat ik de tas van die mevrouw in het water moest gooien, wilde ik dat helemaal niet doen, maar toen mama zei dat ik anders de hele week geen eten zou krijgen, moest ik wel. Die mevrouw was heel erg boos op mij. Mama was alleen maar aan het lachen.’

Het meisje kijkt de juf vragend aan. ‘Denk je dat de politie mij nu slecht vindt?’ Het hoofd van het meisje draait naar de binnenspiegel van de auto en even kruisen onze blikken elkaar. Ik geef haar een knipoog, maak een teutend gebaartje en schud met mijn hoofd van nee. De juf bevestigt mijn gebaar en praat rustig op het meisje in. Ze vertelt de kinderen waar we naar op weg zijn en wat ze kunnen verwachten. Het jongetje kijkt stoïcijns voor zich uit. Geruststellend zegt de juf tegen de kinderen: ‘Het is goed zo. Als mama weer beter is, zien jullie haar weer en ik kom jullie tussendoor opzoeken.’

Op de plaats van bestemming aangekomen, worden we ontvangen door een uiterst vriendelijk dame die ons begeleidt naar een groot lokaal. De kinderen rennen naar het speelhuisje in de hoek en samen hebben ze in no-time de grootste lol. We drinken een kop koffie en bespreken de formaliteiten. Als we weggaan geeft de juf de kinderen een dikke knuffel. Ze pakken haar allebei beet. Na een high five van mij, rennen de kinderen weer naar het speelhuisje en lopen wij richting de politieauto. De terugreis staat op het programma.

Totdat we de snelweg oprijden, hebben de juf en ik niets tegen elkaar gezegd. We voelen allebei de spanning nog in ons lijf. Op een gegeven moment vertelt de juf hoe het tijdens haar jeugd is vergaan en hoe ze als kind heeft moeten knokken tot het leven dat ze nu leidt. Trots, sterk, moeder van een prachtige zoon die totaal anders is opgevoed dan de opvoeding die zij zelf heeft gehad en niet had gewild. Even kijk ik haar aan en zie het verdriet in haar ogen. ‘Maar het is goed zo’, zegt ze. Ik geef een knikje in haar richting en glimlach, waarna het verdrietige gezicht van de juf plaatsmaakt voor een stoere vrouw met kracht.

Deze week is het de week tegen kindermishandeling. Heb jij vermoedens van kindermishandeling of -verwaarlozing? Bel 112 bij direct gevaar. Neem in andere gevallen contact op met Veilig Thuis via 0800-2000 of veiligthuis.nl.