Blog: Middagdutje

In de herfst rij ik met mijn maatje een vroege surveillancedienst. Wij krijgen een melding dat een man een verontrustend berichtje heeft gestuurd naar een vriendin. Daarna is er geen contact meer. Aan ons wordt gevraagd om bij zijn woning te kijken hoe het met hem gaat.

Meldingen over personen die langere tijd niet gezien zijn of vermist zijn, zijn niet mijn favoriete meldingen. Je weet nooit wat je gaat aantreffen en al helemaal niet in welke toestand. Als wij aankomen, zien we de auto van de man voor de deur staan. Volgens de buren zou hij thuis zijn maar na aanbellen en kloppen wordt er niet opengedaan. We zien verschillende spullen in de keuken en in de woonkamer liggen. Hieruit blijkt dat hij hoogstwaarschijnlijk thuis moet zijn.

Shit denk ik, het zal toch niet. Ik voel aan de deur. Die is gewoon open. Met alle informatie reden genoeg om naar binnen te gaan. Wij bekijken de ruimtes stuk voor stuk, enkel de slaapkamer hebben wij nog niet gehad. Ik probeer alvast een voorstelling te maken in mijn hoofd om mezelf voor te bereiden op wat er komen gaat. De ergste scenario’s passeren de revue.

Ik klop op de slaapkamerdeur maar hoor niks. Dan open ik de deur en zie een man roerloos op het bed liggen. Ik roep hem bij zijn voornaam maar hij verroert zich niet. Ik loop naar hem toe om te kijken of hij nog een hartslag heeft. Op dat moment komt hij overeind en zegt: ‘Hallo’. Ik schrik enorm en vlieg nog nét niet tegen het plafond. Het enige dat ik kan uitbrengen is: ‘U leeft nog’?

De man vertelt ons vervolgens de reden achter het bericht. Het is een triest verhaal. Wij kunnen hem alleen maar aanhoren en de juiste hulpverlening inschakelen. Vlak voordat we weggaan vraag ik hem: ‘Waarom reageerde u nou niet op het aanbellen en schreeuwen van ons?’ Zijn antwoord: ‘Ik was moe en ik deed gewoon mijn middagdutje.