Blog: Mama heeft geen doei gezegd

Het is zondag en ik heb late dienst met een collega met wie ik fijn kan samenwerken. Rond 16.00 uur krijgen we een melding van een gevonden tas in een bos. Een bejaarde man heeft een zondagse wandeling gemaakt en net iets buiten de geijkte bospaden een tas gevonden. Hij heeft erin gekeken en het blijkt een tas van een vrouw te zijn. Er zit een portemonnee in met een beetje kleingeld en een legitimatiebewijs. Het legitimatiebewijs van een jonge vrouw.

Op hetzelfde moment komt er een andere melding binnen. Over een jonge vrouw die spoorloos is. Het gaat al een tijdje niet zo goed met haar en ze is vanmorgen vroeg vertrokken uit haar woning. Haar man heeft, samen met hun twee zonen van 7 en 4 jaar oud, al uren gewacht tot ze thuis zou komen, maar dat gebeurde niet. De twee meldingen worden vrijwel direct aan elkaar gekoppeld en aan ons uitgegeven.

We hebben dus een vermiste vrouw en een gevonden tas van deze vermiste vrouw. We overleggen kort en besluiten contact op te nemen met de bejaarde man. Ik vraag hem waar hij op dat moment is. Hij is thuis, maar hij wil ons de plek waar hij de tas heeft gevonden wel even laten zien. “Dit is zo afgelegen”, zegt hij, “dat vinden jullie zonder mij nooit.” We spreken af aan de rand van het bos, op een parkeerplaats.

De man arriveert korte tijd later en neemt ons mee. Hij vertelt honderduit over de omgeving en dat hij hier als klein jochie heeft rondgerend. Hij wijst een boerderij aan en zegt dat hij de familie die daar woont nog kent van vroeger. Hij ratelt maar door. Dan ineens staat hij stil en zegt: “Hier is het geloof ik.” En ik zie dat hij om zich heen kijkt, zoekend naar de tas.

In eerste instantie verdenk ik hem ervan dat hij de tas heeft meegenomen, maar hij heeft ‘m bij de boom laten staan. We vinden de tas en ik kijk even kort omhoog. Dan schrik ik enorm en sta aan de grond genageld. Wat ik zie kan ik bijna niet geloven en eigenlijk niet beseffen. Mijn collega en de bejaarde man zijn met elkaar in gesprek en hebben niets in de gaten. Ik zeg hen dat we weer teruglopen en maak een beetje haast. Ik denk niet dat de man het doorheeft, want hij praat maar door. Ondertussen breng ik mijn collega op de hoogte. Ze kijkt nu ook omhoog.

We hebben de jonge vrouw gevonden. Helaas niet op de manier waarop we gehoopt hadden. We begeleiden de man naar zijn auto en doen ons best om het praatje pot zo nonchalant mogelijk mee te doen. Hij heeft werkelijk geen idee wat wij zojuist gezien hebben en daar ben ik oh zo blij mee. Wat fijn dat hem dit bespaard is gebleven. Hij stapt in zijn auto, we bedanken hem voor de melding, het aanwijzen en zwaaien hem daarna nog even kort uit. Daarna berichten we de meldkamer en geven aan dat we de vrouw hebben aangetroffen. De specialistische eenheid van de politie komt ter plaatse voor de reconstructie. Daarna worden we gevraagd of wij het slecht nieuws aan haar man willen brengen.

Als we voor de deur staan, nemen we nog even een grote hap lucht voordat we aanbellen. We hebben dit vaker gedaan en weten dat het komende uur heftig en emotioneel zal zijn. We gaan naar binnen en vertellen daarna kort en bondig het slecht nieuws. De twee kleine jongens zitten op hun laptop een spelletje te doen en krijgen niet direct mee wat er aan de hand is. Tot de kreet van hun vader, ook bij hen door merg en been gaat. Ze kijken verbaasd en ongerust op. Ze snappen niet wat er aan de hand is, maar zo klein als ze zijn, weten ze dat het foute boel is. Hun vader kijkt ons hulpbehoevend, bijna smekend aan. “Willen jullie het vertellen?” vraagt hij ons.

Oei, nu moeten wij twee kleine mannetjes van 4 en 7 jaar oud gaan vertellen dat hun moeder niet meer terugkomt. Het huilen staat mij nader dan het lachen en even baal ik dat ik voor dit beroep heb gekozen. We gaan bij de jongens op de bank zitten en vertellen, met hun kleine kinderhandjes in onze handen, dat hun moeder is overleden. Vier donkerbruine ogen staren ons aan en dan zegt die kleine hummel: “Mama, heeft mij helemaal geen doei gezegd.”

113

Zie je zelf het leven niet meer zitten? Of maak je je zorgen over een ander? Bel 0900-0113 of chat via www.113.nl. Anoniem, gratis en 24/7