Blog: Liefde maakt blind

Op een avond werd in een rustige buurt op een buurtbewoner geschoten. Diezelfde avond nog werden de jonge daders aangehouden. Het onderzoek zat lekker mee, want de telefoons die zij bij zich hadden, bevatten een schat aan informatie en bewijs. Al vrij snel wees alles er op dat we de juiste mensen hadden opgepakt.

Eén van de jongens heeft een vriendinnetje, zien wij in zijn telefoon. We willen haar graag spreken en maken een afspraak op een tijdstip zodat zij niet aan haar ouders hoeft te vertellen dat ze naar de politie toe gaat. Ze wil niet dat haar ouders weten dat haar vriendje verdachte is van een schietincident, want ze vinden hem zo’n lieve jongen. Haar hele toekomst heeft ze al met hem uitgestippeld. Haar tranen wachten geduldig, maar ontsnappen bij elk bewijsstuk dat wij haar voorleggen. Ze kan gewoon niet geloven dat haar vriendje dit heeft gedaan. We proberen haar, tegen beter weten in, te motiveren om open te zijn naar haar ouders, en ze knikt zo nu en dan braaf.

Het beeld wat zij heeft over haar vriendje is heel anders dan het beeld dat naar voren komt uit de gegevens die we vinden in zijn telefoon. Hij heeft grote plannen in de criminaliteit en blijkt al eerder betrokken te zijn geweest bij een schietpartij. Dit leek hij te doen vanuit een groep die geleid werd door een rapper. Deze rapper kent het meisje wel…

De rapper is een van de aanknopingspunten voor ons gesprek, omdat hij belangrijk kan zijn voor het onderzoek. Maar het enige dat zij over hem te melden heeft is: ‘Ik mag hem niet want ik heb een verleden met hem’. Ze zegt dat hij wel eens iets over haar gerapt heeft. Hoe meer wij vragen, des te meer het meisje in haar schulp kruipt. Omdat ik voor het verhoor heb uitgezocht wat wij als politie over haar weten, gaat bij mij een lampje branden. Dan vraag ik haar: ‘Vorig jaar, toen ben je een paar keer als vermist opgegeven hè? Had dat hier iets mee te maken?’

Dan is het gedaan. De tranen rollen over haar wangen. Ik ben met haar begaan en vraag voorzichtig: ‘Het ging niet zo goed met jou in die tijd hè?’ Huilend schudt ze haar hoofd…Nog nooit had ze iemand verteld wat er was gebeurd op de dag waarover werd gerapt. Dat haar dingen zijn aangedaan op een afgesloten plek, dat ‘iedereen’ ervan wist. Dat er een rap over is gemaakt, die op feestjes werd gedraaid. Alles hield ze voor zich.

We besluiten om het gesprek niet verder op te nemen, zodat het meisje haar verhaal kan doen. Ze wil een luisterend oor en haar verhaal vertellen zonder dat anderen het hoeven te weten. Ook dat hoort bij ons werk, hulp verlenen aan hen die behoeven. Het meisje is op de hoogte van het feit dat haar vriendje weet van het incident dat haar is overkomen, maar nog gewoon in de clips van de rapper blijft optreden. Ze is blij dat hij niet boos is op haar over wat er toen is gebeurd. Wij vinden daar wat van. Maar wat kun je zeggen tegen een tienermeisje dat verliefd is?

Gefrustreerd en ergens ook boos blijf ik achter na dit gesprek. Als ik beslissingen voor iemand anders zou kunnen nemen…

Wat mij wel bij blijft is hoe belangrijk het kan zijn om goed voorbereid een gesprek in te gaan. Soms voor confrontaties, maar soms dus ook voor hulpverlening.