Blog: Liefde maakt blind

De man aan de andere kant van de lijn klinkt al wat op leeftijd.

 “Ik ben opgelicht”, begint hij.

“Hoe is dat dan gegaan?” vraag ik hem.

Hij begint te vertellen. Dat hij een jongeman had ontmoet. Aantrekkelijk. Hij wilde met deze man wel een relatie aangaan en gelukkig bleek het wederzijds. In het begin was alles rooskleurig, maar hoe langer de relatie duurde, hoe vervelender de jongeman zich opstelde. Hij had steeds geld nodig en klopte dan zonder gêne bij zijn oudere vriend aan. Liefde maakt blind: hij gaf zijn jonge vriend het geld. Het bleek een bodemloze put.

“En ik weet niet eens waar hij het voor nodig heeft.”

Hij weigert tegenwoordig steeds vaker om zomaar geld te geven aan zijn vriend, vertelt hij me.  Maar dat zorgt voor ruzie en zelfs bedreigingen. “Als je me geen geld geeft, dan sla ik je finaal naar de grond!” is vaak de mededeling. Uit angst geeft hij het geld dan toch maar.

Zijn vriend woont niet bij hem in huis, maar komt regelmatig onverwachts langs. Voor het geld. Van liefde is nauwelijks nog sprake. Hij is bang.

Hij vraagt of er op zijn adres een AOL (Afspraak op Locatie) kan worden gezet. Dit houdt in dat als hij ons belt in een noodsituatie, wij in ons scherm kunnen zien dat we snel naar hem toe moeten gaan om hem te helpen.

“Dan voel ik me wat veiliger”, zegt hij.

Ik zeg dat ik het zal vragen aan de collega’s van het team bij hem in de buurt. In het systeem zie ik zie dat er al vaker collega’s op het adres zijn geweest voor soortgelijke escalaties.

De oplichting die de man in eerste instantie noemde pakt toch iets anders uit. Hier is sprake van een relationeel conflict, van bedreiging en huislijk geweld. Toch is hij niet klaar voor het doen van aangifte. Hij wil zijn jonge vriend nog een kans geven om zich te verbeteren. Ik vraag hem of hij echt gelooft dat het beter wordt en denk er zelf het mijne van.

“Weet u”, zegt hij, “Ik ben 80 jaar. Ik ben niet erg weerbaar meer.” Ik hoor de kwetsbaarheid in zijn stem.

“Het is hem helemaal niet om mij te doen”, vervolgt hij. “Die liefde was maar schijn”.

Ik leef enorm met hem mee en erken zijn gevoel van machteloosheid. Zijn melding stuur ik door naar de wijkagent. Ik druk hem op het hart om 112 te bellen als de jongeman weer op een agressieve manier voor de deur staat. Hij zal het doen.

We sluiten het gesprek af. Ik wens hem sterkte maar op de valreep hoor ik een enorm gebroken stem.

“Meneer, meneer!!!”, roep ik. Ik wil voorkomen dat hij ophangt.

“Meneer!! Gaat het goed met u?”

Het blijft stil aan de andere kant van de lijn. Ik kijk snel of de verbinding niet toch al verbroken is. Nee, ik heb hem nog aan de lijn.

“Meneer? Bent u daar nog?”

Ik hoor dat hij een hap adem neemt en zijn neus ophaalt.  “Ja”, antwoordt hij dan huilend.

Ik zeg dat ik het zo ongelooflijk vervelend vind dat hij nu met zijn emotie alleen is. Ik vraag of er mensen in zijn buurt zijn waar hij naartoe kan gaan. Die heeft hij. Op de achtergrond klinkt opeens een vrouwenstem die ik eerder nog niet hoorde. Het blijkt zijn zus te zijn.

“Ik ben er”, zegt ze.

Het stelt me gerust en ik rond het gesprek nu echt af.

Het gesprek raakt bij mij een gevoelige snaar. In mijn privé-omgeving zie ik mensen die hevig worstelen met hun geaardheid. Die er nauwelijks voor uit durven komen en dan belanden in vage, onbetrouwbare contacten om toch die oh zo nodige genegenheid te vinden. Mensen die gestraft worden om de liefde, verdomme. Het brengt me bijna tot tranen. Tsja, ik ben ook maar een mens….

Ik zet mijn headset af en loop naar het koffieapparaat. Even op adem komen voordat ik naar het volgende gesprek ga.