Blog: Leven in een bubbel

In paniek komt een vrouw ons politiebureau in rennen: haar zoon is vermist en ze wil aangifte doen. De angst van elke ouder, denk ik bij mezelf. Ineens is je kind verdwenen. Haar zoon is 15 jaar en kan goed meekomen op school. Ze wonen in een nette buurt aan de rand van de stad. Met het gezin is niets aan de hand. Maar de zoon is wel weg.

Gelukkig wordt de moeder snel en goed opgevangen door mijn collega’s. Ze weten haar te kalmeren. We stellen de moeder nog wat vragen. Zo komen we te weten dat haar zoon vaak op zijn kamer zit en actief is op Snapchat en Tiktok. Ook is hij onafscheidelijk met zijn Apple earpods.

Er worden direct allerlei acties op touw gezet om de jongen terug te vinden. Zijn telefoon wordt uitgepeild om de locatie te achterhalen en allerlei gegevens worden onderzocht. Maar niets wijst erop waar hij zou kunnen zijn.

Dan duiken we in zijn digitale sporen, zoals zijn ov-kaart en social media. Ook de EarPods laten we uitpeilen. Dat lukt wel: de EarPods bevinden zich in Duitsland. Dus de jongen is de grens overgegaan. We vinden dit geen goed tekenen en waarschuwen de politie in Duitsland.

Op datzelfde moment wordt in een andere grote Nederlandse stad nog een kind vermist; een twaalfjarig meisje. Niemand weet waar ze naartoe is en hoe ze is weggegaan. Het is een teruggetrokken meisje maar wel van deze tijd. Dus volop actief in de digitale wereld. De collega’s van deze stad bekijken haar social media accounts. Ze komen erachter dat dit meisje veel contact heeft met een vijftienjarige jongen…onze vermiste jongen…

Bij mijn collega’s gaat een lampje branden. We hebben het vermoeden dat ze er samen vandoor zijn gegaan. Dat maakt deze vermissing alleen maar urgenter. De twee zaken worden aan elkaar gekoppeld.

Ondertussen is een wijkagent aanwezig in het huis van de vijftienjarige jongen. Samen met zijn moeder kijkt hij in zijn computer. De wijkagent ziet het programma “Discord”. Een chatprogramma. Hij leest de chats tussen de vijftienjarige jongen en het twaalfjarig meisje: ‘Moet ik een mes meenemen?. Ik kan alleen geen groot mes meenemen. Of we springen van de Eiffeltoren. Nee, dat vind ik zielig voor die mensen. We voelen er toch niets meer van.’ En zo chatten ze nog even verder. Zijn moeder is in shock. De zaak wordt met de minuut meer urgent.

Via de EarPods hebben we na een tijdje en beter beeld van waar de twee zijn. Op een Duits station niet ver van de Nederlandse grens. De Duitse politie treft ze beiden aan en neemt ze mee naar een lokaal politiebureau. Daar worden ze herenigd met hun ouders. Pff, de zaak is opgelost.

Dankzij het digitaal onderzoek hebben we ze kunnen vinden en zijn ze nog in leven. Ik vraag me af: is de digitale bubbel nu een zegen of een bron van allerlei ellende? Lang kan ik er niet bij stilstaan. Er is net een gewapende overval binnengekomen. Dus snel door.