Blog: Laatste uurtje

Met volle snelheid rijden we naar een adres waar iemand onwel is geworden. We treffen een ouder echtpaar aan, de vrouw volledig ontredderd, haar echtgenoot liggend op de grond. De man is helemaal blauw aangelopen door een verwijding van een bloedvat bij zijn hart. Hij is niet aanspreekbaar. Meteen voel ik de liefde en bezorgdheid van deze oude mensen voor elkaar. En ik ben blij dat we er voor ze kunnen zijn, ook al kunnen we op dit moment weinig doen. Snel vragen we om een ambulance.

Gelukkig verschijnen al gauw de broeders van de GGD die met een paar vragen tot de conclusie komen dat de man direct door moet naar het ziekenhuis. Ze vragen mijn collega om met de ambulance mee te rijden, voor het geval er een reanimatie moet plaatsvinden op weg naar het ziekenhuis. De vrouw gaat met mij mee in de politieauto en we rijden achter de ambulance aan. Onderweg naar het ziekenhuis vertelt mevrouw me het hele verhaal van haar man, haar grote liefde.

Bijna verontschuldigend vertelt de oude dame dat haar man al een tijd zeer ernstig ziek is. Toch wilde hij graag nog eens met haar bij de Hema een warme worst eten. Dat was iets wat ze jarenlang samen deden als ze naar de stad gingen. Hij wilde dit heel graag nog één keertje doen. De vrouw gaf toe dat het onverstandig was om samen naar de stad te gaan, omdat de gezondheid van haar man broos was, maar ze wilde het hem niet ontzeggen.

Ze vraagt me of ik het niet erg vind dat mijn collega nu mee moet rijden met de ambulance. Ondertussen houdt ze haar hand op mijn arm tijdens het rijden. In de korte tijd dat we onderweg zijn hoor ik veel over hun relatie. Uit haar verhalen spreekt veel liefde en genegenheid voor haar man.

Ondertussen houden we de ambulance die met blauwe lichten voor ons rijdt, goed in de gaten. Dan zijn we bij het ziekenhuis aangekomen en arm in arm lopen de vrouw en ik naar binnen. Een verpleegster neemt haar van mij over.  Ze kijkt me aan en zegt: ‘Gaan jullie maar weer snel verder jongen.’ Ik wens haar heel veel sterkte met haar man. In de korte tijd dat de vrouw en ik samen zijn geweest, is het alsof wij elkaar al jaren kennen. Het voelt vreemd om haar zomaar los te laten.

Als mijn collega en ik teruglopen naar onze auto horen we dat het vermoedelijk een kwestie van uren is voordat de man overlijdt. Wij kijken elkaar aan en hebben allebei vochtige ogen.

In de hal van het ziekenhuis houden we elkaar even vast.

Ik ben dankbaar dat wij er voor dit echtpaar konden zijn tot het laatste moment  en dat ik iets van hun liefde heb mogen proeven voordat het laatste uurtje voor de man heeft geslagen.’