Blog: Koude handen

Nog even snel de auto op slot klikken en al rennend vervloek ik mezelf. Waar is dat huisnummer nou toch? Ik ben alleen en reageer op een afschuwelijk bericht over de mobilofoon. “Baby in nood”.

Ik reed al praktisch in de straat toen de melding kwam. Nu ren ik door een winkelcentrum en zoek het huisnummer van de woningen boven de winkels. Ik hoor roepen om politie en zie iemand zwaaien naar mij. Eindelijk, een doorgang naar boven.

Buren wijzen mij door naar de  woning waar ik moet zijn. Eenmaal binnen zie ik een vrouw met een baby op haar armen zitten. Het hoofdje hangt bewegingsloos naar achteren. De vrouw kijkt mij met grote hulpvragende ogen aan. Het lijkt alsof er nog weinig leven zit in het kindje. Ik wil de stand van het hoofdje corrigeren. Ik pak het nekje met beide handen vast.

Mijn handen zijn steenkoud. Ik voel een intense hitte van het kindje overgaan in mijn handen. Dan gaan haar oogjes open en begint ze te huilen.

Er was vermoedelijk sprake van een koortsstuip. Voor de moeder ben ik opeens een buitenaards wezen. Ze kijkt me aan alsof ik niet van deze planeet ben. Haar ogen worden groter en ze begint iets te roepen wat ik niet versta. Het klinkt wel goed en positief. Er is natuurlijk enorme blijdschap.

Ondertussen hoor ik dat achter mij de ambulancebroeders en collega’s binnenkomen. Ook zij zien en horen dat het al beter gaat met het kindje. Kort wisselen we informatie uit en de baby wordt onderzocht. Ik ga weer weg, maar het bericht over de baby is inmiddels al bekend geworden. Op de weg terug krijg ik overal schouderklopjes en dankwoorden. Ik wil het uitleggen maar dat lukt niet, dus laat ik het maar over mij heenkomen. Alleen in de auto kijk ik nog even naar mijn handen. Toch nog ergens goed voor, koude handen.