Blog : 'Jij bent mijn zuster'

Mijn werk bij de afdeling Vreemdelingenpolitie Identificatie en Mensenhandel is veelomvattend: naast het begeleiden van uitzettingen helpen we mensen bij asielaanvragen en bij andere zaken waar je als vreemdeling mee te maken krijgt. 

Op een dag krijgen we de melding dat een gezin illegaal in Nederland verblijft. Het gezin bestaat uit een vader en moeder, beiden dertigers, en hun zoon van tien jaar. Zo’n melding is voor ons geen uitzondering, want die krijgen we wel vaker.  

Toch krijgen we al snel in de gaten dat hier iets bijzonders aan de hand is. Het gezin is welgesteld, hoogopgeleid en met een bepaald doel naar Nederland gereisd. Namelijk, om voor de ernstig zieke moeder een goede medische behandeling te krijgen. Om deze behandeling te kunnen betalen, hebben ze in het thuisland hun bezittingen verkocht. 

Als het gezin in Nederland aankomt hebben ze allen rechtmatig verblijf. Zodoende kan de moeder haar behandelingen in Nederland krijgen. Een paar jaar later is de moeder terminaal ziek; de kanker is uitgezaaid. Ze krijgt de diagnose dat ze is uitbehandeld en dat ze binnen korte tijd komt te overlijden. Tot overmaat van ramp verloopt ook de rechtmatige status van het gezin, waardoor ze illegaal in Nederland zijn. 

Wat nu? Teruggaan of in Nederland blijven?  

Het gezin kiest voor de eerste optie. En ons team zet zich ervoor in om ze op een humane manier te laten vertrekken. Het gezin wordt eerst op de meldplicht gezet, waaraan zij volledig meewerken. Ook wordt geregeld dat ze onder toezicht van de Koninklijke Marechaussee via Schiphol Nederland verlaten.  

En dan is het zover. Ik ga met mijn collega mee naar Schiphol. Het gezin is er ook, in gezelschap van een grote groep familieleden. Het moment van afscheid nemen is ontroerend, want we weten allemaal dat de moeder niet meer lang te leven heeft. Ze zal in haar thuisland overlijden. Het raakt me enorm als ik zie hoe de familieleden liefdevol één voor één afscheid van elkaar nemen.  

Allerlei gedachten gaan door mijn hoofd. Wat moet het zwaar zijn voor deze vrouw om te beseffen dat ze niet meer lang te leven heeft. En ook voor haar man en zoontje. En dan te bedenken dat ze hun bezittingen hebben verkocht voor haar behandeling in Nederland. Waar moeten zij straks van leven? 

Ik besef opeens hoe belangrijk gezondheid en familie is. Maak je niet druk om futiliteiten, denk ik, maar kijk wat je nog wél hebt en geniet daarvan. 

Dan komt het moment dat ook wij afscheid van het gezin nemen. De vrouw zegt in het Engels dat ze heel tevreden is over hoe wij met haar zaak zijn omgegaan. Mijn collega en ik zijn er stil van. Ook de man neemt persoonlijk afscheid van ons. Hij gaat voor mijn collega staan en neemt haar gezicht in zijn handen. Heel teder drukt hij een kus op haar voorhoofd. Dan zegt hij: “From now on, you are my sister”. Precies op deze manier neemt hij afscheid van mij.  Deze woorden raken mij diep en ik kan geen woord meer uitbrengen. Vervolgens wordt het gezin overgedragen aan de Koninklijke Marechaussee. 

Blij dat we het gezin goed hebben geholpen, maar ook geroerd door het bijzondere afscheid, gaan we terug naar het politiebureau. Ik zal deze gebeurtenis nooit meer vergeten.