Blog: Jij bent mijn topper

Niet voor niets ben ik jeugdagent geworden. Jongeren raken mij. Door hun kwetsbaarheid, hun puberbrein, maar ook door hun kracht. Kracht, waar ze zelf soms geen weet van hebben.

Zoals die ene jongen, die na de scheiding niet bij zijn vader wil wonen, omdat hij voor zijn moeder wil zorgen, die verslaafd is aan alcohol. Hij komt af en toe te laat op school. Als ik met hem in gesprek ga, blijkt waarom. Hij moet zijn moeder soms wakker maken, opfrissen, zodat zij op tijd op het werk komt. “Want we hebben het geld nodig en thuiszitten is niet goed voor mijn moeder”, zegt hij tegen mij. Ik slik en kijk in paar grote blauwe ogen, die mij vertellen, dat ik hier helemaal niets van moet zeggen. Ik bespreek het voorval met zijn vader en die houdt vervolgens een oogje in het zeil.

Een jaar later gaat het niet zo goed met de jongen en ik motiveer hem om hulp te zoeken. Hij treft een topper. Na een paar weken krijg ik een telefoontje met de vraag of ze langs mogen komen op het politiebureau. ‘Natuurlijk’, zeg ik. ‘De koffie staat klaar.’ De jongen en zijn hulpverlener hebben een klik en ze hebben al heel wat op papier gezet. Nu gaan ze stappen zetten. Hij vertelt dat de vrouw van zijn baas belangrijk voor hem is en dat hij haar gevraagd heeft om hem te helpen, als maatje. Ik geniet en ben zo trots op hem. En dan, zonder dat ik het verwacht, komt de vraag: “Wil jij ook mijn maatje zijn?” Ik kijk in die grote blauwe ogen, die mij verwachtingsvol aankijken. Ik slik en zeg zonder te aarzelen. ‘Ja!’ In een flits denk ik: Het lijkt wel een huwelijksaanzoek. Maar dat is mijn manier om niet mijn tranen te laten zien. Want ik ben zo geroerd en trots op deze jongen.

Enkele maanden na “het aanzoek” schiet mij te binnen dat hij jarig is en ik besluit hem te bellen. Hij neemt op en ik zing. ‘Lang zal hij leven’. Hij bedankt mij en spontaan vraag ik: ‘Wat heb je voor cadeaus gehad vandaag?’ Oei, geen handige vraag. Op dat moment voel kan ik wel door de grond zakken. Zoals verwacht blijft het stil aan de andere kant van de lijn. Ik reageer met: ‘Sorry’. Hij zegt direct met een vrolijke stem dat het allemaal niet uit maakt. Ik wens hem nog een fijne dag en hang op.

Ineens word ik er toch akelig van. Ik stap op fiets en ga naar de winkel. Ik haal een klein cadeautje en wat snoep en fiets door naar zijn woning. Na lang aanbellen, doet zijn moeder open. ‘Wat moet je’ zegt ze onverschillig tegen me. Ik loop naar binnen en zeg dat ik naar boven ga, naar haar zoon. Ze kijkt boos, maar stapt opzij en laat me gaan. Hij kijkt boos als de deur opengaat. Ik kijk hem aan, verontschuldig mij nogmaals en geef hem mijn cadeaus. Hij begint te stralen als hij de beker ziet, met daarop de tekst: ‘Jij bent mijn topper’. Hij komt naar me toe, geeft een knuffel en zegt dat hij nog nooit zo’n mooi cadeau heeft gehad. Ik zeg dat ik helaas een afspraak heb en verder moet. Beneden in de gang doe ik de deur naar de kamer open. Daar zit moeder ineengedoken op de bank. Ik kijk haar aan en feliciteer haar met haar zoon. Dan doe ik de deur, met moeite, zachtjes dicht en loop naar buiten. De tranen rollen over mijn wangen…