Blog: Je komt er één tekort

Het is eind september 2021 als er plotseling een bericht oppopt in mijn mailbox. Ik lees de mail aandachtig en ik krijg kippenvel van mijn tenen tot aan mijn kruin. Vol verbazing probeer ik de mail nogmaals te lezen. Het lukt me niet, ik kan het niet….

Beste Bart, Met enorm respect en waardering kijken wij terug op de manier waarop jij en je collega Gert, ruim 30 jaar geleden de aanrijding hebben behandeld waarbij onze zoon Ronald dodelijk is verongelukt. Erg professioneel en oog hebbend voor de nabestaanden, ieder met zijn eigen verdriet. Als mens had ik het enorm met jullie te doen. Jullie konden als relatief jonge dienders niet bedenken tegen wat voor nare emotionele belevenis jullie later op de dag aanliepen. En jullie werden zomaar geconfronteerd met een intens verdrietige familie. Jullie zitten al ruim 30 jaar in mijn hoofd.

Ik denk weer terug aan dat incident van 30 jaar geleden.

Ronald was een jongeman die aan het begin van zijn leven stond. Hij woonde nog thuis en had altijd graag een motor willen hebben. Zijn vader was hier in eerste instantie niet blij mee geweest en had er bij hem op aangedrongen extra trainingen te volgen om een betere motorrijder te worden. Op een zonnige dag in augustus sloeg het noodlot toe en overleed Ronald door een tragisch motorongeval. Mijn maatje Gert en ik hebben de aanrijding professioneel, dienstbaar en respectvol behandeld. Dit is wie we zijn en dit is zoals het hoort.

Ik herpak me en beantwoord de mail van Ronalds vader. Daarna bel ik hem op. Ik spreek mijn dank uit voor de mail zeg dat ik zijn reactie zeer waardeer. Nog nooit heb ik meegemaakt dat ik na ruim 30 jaar complimenten als deze mag ontvangen. Ik vraag hem of hij er prijs op stelt om binnenkort met mij een kop koffie te drinken op het politiebureau. Hij stemt toe.

Zo gezegd zo gedaan. Ik ontmoet Ronalds vader ruim een week later. Samen bespreken we hoe ons leven is gelopen. Het voelt goed, het is alsof ik deze man al jaren ken. Ook de aanrijding van Ronald komt ter sprake. Emoties komen naar boven.

Ronald was niet het enige kind binnen het gezin. Hij had ook nog een broer en een zus. Uit mijn jarenlange ervaring als politieagent weet ik dat mensen in de omgeving van de rouwende wel eens zeggen dat ze na het noodlottig ongeval gelukkig nog 2 kinderen overhouden. Het is goed bedoeld, maar het klopt van geen kant. Het tegenovergestelde is waar. Je komt er namelijk één tekort.

Onder het genot van een tweede kop koffie kijkt de vader mij aan. ‘Het lijkt wel alsof ik tegenover een vriend zit die ervoor heeft gezorgd dat de cirkel van het motorongeluk met Ronald rond is.’ De trilling in zijn stem is hoorbaar en even sla ik dicht.

Hij heeft een presentje voor Gert en voor mij meegenomen Ik beloof hem om het persoonlijk aan mijn maatje Gert te overhandigen. Als een afsluiting van een trieste gebeurtenis met een zeer bijzonder einde. En ik denk: als Ronald een kopie van zijn vader zou zijn geworden, dan is een mooi mens aan deze wereld verloren gegaan.