Blog: 'Ik zie haar liggen, het gaat niet goed'

Er komt een melding binnen van een vrouw die bezorgd is om haar vriendin Kelly. Een paar minuten geleden heeft ze hele schokkende foto’s en een berichtje van haar ontvangen. Kelly ziet het leven niet meer zitten en ze wordt bedankt voor de vriendschap.

Kelly is geen onbekende van de politie. Mark en ik kennen haar allebei en hebben vaker met haar te maken gehad. We rijden snel naar haar huis en bellen aan. Geen gehoor. Mark loopt achterom. Ik bel en klop ondertussen verschillende keren op de voordeur en de ramen. In mijn oortje hoor ik Mark opeens roepen: ‘Ik zie haar binnen liggen, het gaat niet goed.’ Snel ren ik naar hem toe.

Ik kijk Mark aan: ‘Hoe komen we binnen?’ vraag ik. Hij wijst naar een raam: ‘Daar’. We hebben geluk, het raam staat open en Mark wringt zich naar binnen. Voor mij opent hij in een razendsnel tempo de achterdeur.

We staan in de woning. Een ambulance is al onderweg, maar tot die tijd staan Mark en ik er alleen voor. Kelly ligt op de bank. Ze is niet bij kennis. Haar lange blonde haren vallen nonchalant over haar gezicht. Haar linkerarm hangt net iets boven de grond. Ik zie dat Mark een hartslag zoekt. ‘Ik voel een pols’. Een gevoel van opluchting. We zeggen tegen haar dat ze haar ogen open moet doen en dat we haar gaan helpen. Ondertussen wrijf ik met mijn hand langs haar wang.

Beetje bij beetje komt Kelly bij. Ongelofelijk! Dit had voor mijn gevoel niet langer moeten duren. Ik kijk Mark aan en zie hem een grote hap lucht uitblazen als er wordt geklopt. Ik open de deur en de medewerkers van de ambulance komen naar binnen.

In steekwoorden vertelt Mark hen hoe wij Kelly aantroffen en wat wij hebben gedaan. Ondertussen wordt ze onderzocht. Ze huilt en is vreselijk boos op ons. Boos dat wij haar leven gered hebben, boos dat wij in haar huis zijn. Wij willen Kelly kalmeren, troosten en moed in praten. Onze woorden komen totaal niet aan. Terwijl zij net nog in levensgevaar was, lijkt ze nu weer goed bij te zijn. Het is bijna onwerkelijk hoe snel de situatie veranderd is.

Medisch gezien is er niet zoveel aan de hand met Kelly. De ambulancebroerders vermoeden dat ze, vlak voordat Mark en ik haar zagen liggen, een plastic tas over haar hoofd heeft gedaan. Misschien heeft ze ons horen aankomen en daarop gehandeld. Het is voor iedereen in de kamer duidelijk dat ze hulp nodig heeft. Behalve voor haarzelf.

Het plan is dat we haar willen laten beoordelen door de crisisdienst. Op dat moment krijgt ze door dat wij het er niet bij laten zitten en niet zomaar weggaan. Ze wordt opstandig, woedend. Ze begint zeer grof te schelden en zegt dat wij moeten oprotten uit haar huis.

Mark pakt haar vast om haar te kalmeren, maar Kelly rukt zich los en bijt in zijn hand. Ze schopt en slaat zo wild om zich heen dat we handboeien bij haar omdoen. We vragen versterking van andere collega’s. Zij zullen zorgen dat Kelly naar de crisisdienst gaat.

Mark en ik stappen in onze auto. We puffen en zuchten een keer. ‘Ongelofelijk’, hoor ik hem zeggen en ik herhaal het vervolgens: ‘Ongelofelijk’. Mark heeft een behoorlijke bijtwond in zijn rechterhand. Protocollen gaan nu in werking weten we allebei. Samen rijden we naar het ziekenhuis en melden ons bij de eerste hulp. Daar worden we opgevangen en wordt Mark behandeld. Voor de zekerheid krijgt hij een tetanusprik.

Vervolgens rijden we terug naar het bureau. Collega’s vragen ons hoe het met ons gaat en wat er is gebeurd. Ik hoor Mark zeggen: ‘Net nadat wij haar leven hebben gered, bijt ze van zich af.’

Denk je aan zelfmoord? Of heb je hulp nodig voor naasten? Bel: 0900-0133 of kijk op de website www.113.nl