Blog: Het spoedtransport

Spoedtransport. Zodra ik het woord over de porto hoor weet ik dat er iemand in een ambulance vecht voor zijn leven. Zo ook nu. Ik zet zwaailicht en sirene aan en rijd naar het opgegeven kruispunt.

Het is spitsuur en erg druk op straat. Het weer is regenachtig en het waait hard. Ik zet mijn herkenbare politieauto op de kruising, stap uit en trek mijn gele opvallende vest aan.

Terwijl ik op het kruispunt ga staan begin ik alvast het verkeer ter regelen, zodat het spoedtransport er zo dadelijk door kan.

Via de portofoon hoor ik dat collega’s al dichtbij zijn. Ik zeg tegen de voetgangers en de fietsers dat ze even moeten wachten met de kruising oversteken omdat het spoedtransport er bijna is. Vanuit mijn ooghoek zie ik nog snel een bezorgscooter de kruising over glippen. De wachtende fietsers roepen naar mij of ze niet even snel door mogen rijden, omdat het regent. Ik wil wat terugzeggen maar doe het niet. Ondertussen geef ik het verkeer een stopteken en maak de weg en de kruising vrij.

Ik weet wat de reden is van het spoedtransport. In mijn hoofd zie ik dan ook het beeld van een ambulance, met daarin een heel jong kind dat voor zijn leven aan het vechten is. Maar de mensen op straat weten dit uiteraard niet en begrijpen niet waarom ze moeten wachten in de regen. Ik zie ze geïrriteerd naar me kijken.

Op het moment dat de eerste ambulance mij passeert, hoop ik vurig dat het de artsen lukt om het jonge kind in leven te houden. In een andere ambulance zitten de wanhopige ouders weet ik. Zelf ben ik inmiddels doornat en koud geworden, maar de gedachte aan de reden van dit spoedtransport doet mij die ongemakken vergeten.

Ik hoor over de portofoon dat het spoedtransport veilig en snel is aangekomen bij het ziekenhuis. De wachtende mensen bij de kruising mogen gelukkig weer doorrijden. Ik trek mijn gele hesje uit en stap weer achter het stuur. Ik slaak een diepe zucht. En door……..ondertussen hopend dat dit jonge leventje het gered heeft. Later hoor ik niets terug over dit incident en weet dus niet hoe het is afgelopen met het kindje. Geen bericht, goed bericht, hoop ik.’