Blog: Geliefd

Het waren een paar heftige weken. Er was die man die uit het raam van zijn flat wilde springen, of die Engelsman die 15 zware pijnstillers en een grote hoeveelheid Diazepam met 3 liter bier naar binnen goot. Er was die kerel die bij een zorginstelling dorpen verderop verhaal kwam halen maar niet wist waar hij eigenlijk was. Of die man die draadjes uit het plafond aanzag voor afluisterapparatuur. Maar de meeste indruk, maakte Thijs.

Thijs is 16 jaar en stond even voor ik bij hem binnen stapte met een mes op zijn polsen in de keuken. De dag ervoor hing hij nog uit het dakraam omdat hij niet meer wist wat hij moest doen. Als ik binnenkom zit hij gelukkig, ogenschijnlijk rustig, op een stoel aan de ene kant van de kamer. Zijn moeder zit, met tranen in haar ogen, aan de andere kant van de kamer. Letterlijk met de handen in haar haar. In haar blik zie ik wanhoop. Ze hoeft me niet uit te leggen hoe ze zich voelt: ze houdt heel veel van haar zoon, maar weet niet meer hoe ze hem nog kan helpen.  

Thijs heeft autisme en is depressief. Medicatie slaat (nog) niet aan. Crisisopname heeft hij al een keer gehad. Dat beviel hem heel goed, maar zoals het woord het al zegt is het alleen voor crisis en niet voor de langere termijn. Hij heeft een psycholoog maar die is nu, buiten kantoortijden, niet bereikbaar. Zijn moeder heeft de psycholoog geappt, maar tot nu zonder reactie. Ik zou heel graag willen, maar ik kan niets anders doen dan Thijs doorverwijzen naar zijn hulpverleners van de GGZ, ik sta met mijn rug tegen de muur. En dat is gruwelijk frustrerend, ook voor mij. Ik zou hem zo graag willen helpen.

Ik weet het ook even niet meer. Ik ben namelijk geen psycholoog, maar politieagent. Net als ik op wil geven belt toch de psycholoog naar moeder. Die geeft aan wat er wel mogelijk is. Over een tijdje, maar niet per direct. De opluchting is gewoon voelbaar, bij moeder èn bij Thijs. De rust lijkt wat terug te keren. Moeder staat op en geeft Thijs een dikke knuffel en zegt: ‘Weet je dat jij het meest geliefde kind op deze wereld bent’. Ik moet even slikken.

Praten over zelfmoordgedachten kan anoniem, chat via www.113.nl of bel 113.