Blog: Gadgets

Bij politiewerk denken mensen vaak aan een snelle auto met licht en geluid, wapens en spannende situaties. Maar wat ik vooral mooi vind aan mijn werk zijn de gesprekken met mensen en dan vooral met jongeren.

Soms komen ze met hun ouders mee naar het politiebureau, bijvoorbeeld om aangifte te doen. Sommige mensen maken er een waar familie-uitje van. Na zo’n gesprek heb ik allerlei politiegadgets die ik aan de kinderen kan uitdelen: belleblaas en ballonnen, of pennen met het politielogo. Zaklampjes, stickers, tijdelijke tatoeages: het wordt allemaal enthousiast ontvangen. Op het moment dat ik ze uitdeel hoor ik in mijn hoofd altijd het deuntje van Inspector Gadget.

Wat mij het meeste aangrijpt zijn de gesprekken met jonge meiden die te maken hebben gehad met zedendelicten. Vaak genoeg heb ik aangiftes opgenomen met slachtoffers van loverboys waarbij bizarre ervaringen werden gedeeld. Samen bekeken we de foto’s, filmpjes, appjes en geluidsfragmenten. Ik moet daarna altijd even bijkomen van wat ik heb gezien, omdat het zó ingrijpend is voor die meiden. Hoe zij verstrikt raken in die wereld en onder invloed zijn van die loverboys.

Ik herinner me het zeventienjarig meisje dat met haar vader langskomt op het bureau. Haar vader doet aangifte voor haar omdat ze dat zelf niet durft. Het gaat om een loverboy waarvan zij het slachtoffer is. Tijdens zijn verhaal zie ik de dochter steeds verder in elkaar krimpen. De vader laat zich ook uit over de dader en wat hij heeft allemaal heeft uitgespookt. Ondertussen zakt zijn dochter steeds verder weg en verdwijnt in haar gedachten. Ik vraag de vader beleefd om even in de hal plaats te nemen. Zodat ik alleen met zijn dochter in de kamer ben en zij in alle vrijheid haar verhaal kan doen.

Ze kijkt me niet aan en het voelt alsof er een emotionele lading op haar schouders ligt. Ik zeg dat ik van haar vader heb gehoord dat ze goed kan leren. Ze knikt. Ze hoeft zich niet te schamen, zeg ik. De dader is een volwassen man die beter had moeten weten. Ze kan hem aanpakken met deze aangifte en hem laten zien dat hij haar niet voor altijd in zijn macht heeft. Ze kan doorgaan met haar leven, verder leren en diploma’s halen. Daarmee maakt ze duidelijk dat ze niet afhankelijk is van hem. Want dat is wat loverboys doen, is mijn ervaring. Jonge meiden afhankelijk maken, ze een gevoel geven dat ze niets waard zijn om ze vervolgens volledig in hun macht te krijgen.

Ik zie dat ze me nu wel aankijkt en dat ze nadenkt over wat ik zojuist heb gezegd. Dan zeg ik nogmaals tegen haar: ‘Zorg alsjeblieft goed voor jezelf en concentreer je op je studie, want je kan het en je bent het waard. Ik zie haar opveren en ze kijkt me nu indringend aan. ‘Je bent het waard’, herhaal ik. Ze leeft nu helemaal op. Ik hoop zo dat ik haar weer wat meer in haarzelf doe geloven. Want dit is waarom die mannen zoveel invloed hebben; vanwege een lage eigenwaarde. In ieder geval neemt ze met een rechte rug en volledige instemming samen met mij de aangifte op.

Later ben ik haar nog een keer tegengekomen op het bureau, vermoedelijk voor een vervolgafspraak op haar aangifte. Ze herkende me meteen en groette mij vrolijk. Ik voelde dat het mij raakte en moest even goed slikken. Een traan wilde doorzetten maar ik hield hem tegen. Ik was zo trots op haar.

Daarom probeer ik, waar ik kan, jonge vrouwen duidelijk te maken dat ze niet afhankelijk hoeven te zijn van de aandacht van welke man dan ook. Ook mannen geef ik mee dat ze waardevol met jonge vrouwen om moeten gaan. Dat wordt me niet altijd in dank afgenomen, maar het houdt mij niet tegen om dit duidelijk te maken. Het is helaas nog steeds nodig.

En ik hoop dat deze jonge vrouw inderdaad haar diploma heeft gehaald. Dat ik haar dat stukje hoop en kracht heb mee kunnen geven om verder te kunnen, want dat zou echt de mooiste gadget zijn die ik ooit heb uitgedeeld.