Blog: Een gewaarschuwd mens

Ik ben thuis bij een wijkbewoner voor een eenvoudig incident. Onder het genot van een kop koffie valt mijn oog op het hang- en sluitwerk dat de laatste zestig jaar niet meer is veranderd. Openslaande deuren met een zogenaamde ‘bajonet sluiting’ (zonder extra sloten) en tuindeuren waarvan je sleuteltje 43 zo bij de plaatselijke sleutelmaker kan ophalen.

Op mijn verhaal dat er beter hang- en sluitwerk bestaat, reageert de man met: “Ach meneer de wijkagent, ik woon hier al vijftig jaar en er is nog nooit iets gebeurd.”

“Een schroevendraaier is zo tussen het hout gezet en de openslaande deuren zijn open”, probeer ik nog, maar de man haalt zijn schouder op.

“Als ik zo vrij mag zijn, waar bewaart u uw kostbaarheden?”
“Boven in het nachtkastje van mijn overleden vrouw”, is het antwoord.

Ik raad de man aan dat hij er beter aan doet om hiervoor andere plaatsen te kiezen. Als voorbeelden geef ik de keuken, de badkamer, de voorraadkast en de schuur.

Op mijn aandringen hoor ik de man zeggen dat hij erover na zal denken.

Enkele maanden later lees ik in mijn dagrapport dat er is ingebroken op het adres dat mij bekend voor komt. Dus ga ik opnieuw naar de man waar ik al eerder mee aan de koffie heb gezeten. Ik bel aan, de man doet open en er verschijnt een teken van herkenning op zijn gezicht.

Ik vraag hem hoe de inbraak is gebeurd. De man antwoordt: “De schoften hebben met een schroevendraaier tussen het hout van de openslaande deuren gezeten. De bajonetsluiting heeft het begeven. Binnen aangekomen hebben ze in de woonkamer alle kastjes en laadjes doorzocht. Op de slaapkamer hebben ze het bijouteriekistje van mijn vrouw meegenomen. Al mijn dierbare herinneringen aan haar zijn verdwenen. Na uw eerdere komst, heb ik een offerte opgevraagd. Deze offerte ligt er nog steeds, want ik heb er nog niets mee gedaan.”

Schouderophalend met een trieste blik in zijn ogen kijkt de man mij aan waarop hij zegt: “Zullen we dan maar aan de koffie gaan? Dat apparaat hebben ze tenminste niet meegenomen."