Blog: De verleiding

Hartstikke jong en net van de politieschool houd ik samen met een collega een verkeerscontrole bij een sluipweggetje. Het is een weg die niet gebruikt mag worden door automobilisten.

Al snel zie ik een knalgroene sportauto aankomen. ‘Die is voor mij’, denk ik bij mezelf.

Ik spring de weg op en geef een stopteken op de voorgeschreven wijze. Terwijl ik naar de passagierskant van de auto loop zie ik een beeldschone vrouw achter het stuur zitten met een nogal opvallend decolleté.

Ik open het rechterportier en de vrouw leunt overdreven naar rechts over de passagiersstoel, waardoor ik een nog beter zicht krijg op haar voorkomen. Zo professioneel mogelijk vertel ik haar dat ze een verkeersovertreding heeft begaan waarvoor ze een bekeuring krijgt.

Ik som alle mogelijkheden op die ik heb geleerd: geldboete direct aan agent betalen, bonnetje om later op bureau te betalen, oproeping voor de kantonrechter, een proces verbaal.

Na alle mogelijkheden te hebben aangehoord leunt de vrouw nog iets meer in mijn richting en zegt: “Kunt u mij niet even thuis verhoren?”

Naïef als ik toen was, loop ik in mijn hoofd snel nog even alles door wat ik haar heb voorgesteld: bekeuring, later betalen, oproeping. Ik zal toch niet iets vergeten zijn?

‘Nee, hoor mevrouw’, zeg ik tegen haar ik kan u ook gewoon hier horen.

De vrouw gaat rechtop zitten trekt haar blouse recht en schudt meewarig haar hoofd. “Doe dan maar die bekeuring.“

Na het uitschrijven van het bonnetje rijdt het knalgroene gevaarte weg. De auto is nog niet uit het zicht verdwenen of ik realiseer me ineens wat me hier is overkomen. Nog jarenlang kreeg ik het benauwd als ik de groene auto weer zag rijden in ons dorp met de bewuste dame achter het stuur.