Blog: De speurhondenschool

Het is zo’n twintig jaar geleden gebeurd en tot op zekere hoogte verjaard. Om die reden durf ik het aan dit verhaal te vertellen.

Via het uitzendbureau mocht ik aan de slag bij de dienst Recherche-Informatie. Na mijn proefperiode ging ik aan het werk als “medewerker registratie” Interpol. Dienstbaar als ik was nam ik op een ochtend de telefoon op en kreeg een assistent van de ambassadeur van Saoedi-Arabië aan de lijn.

Na wat lovende woorden over de Nederlandse opleidingen voor speurhonden stelde deze man de vraag of wij vanuit Nederland de Saoediërs konden helpen met het opzetten van een speurhondenopleiding in zijn land. Blijkbaar werden er in die tijd in Nederland verreweg de beste speurhonden opgeleid, dus begreep ik zijn vraag wel.

Alleen wist ik totaal niet waar ik met deze vraag naartoe moest. Puttend uit de informatie die ik tijdens het inwerken had gekregen lukte het me niet om de juiste afdeling of persoon te vinden om het verzoek in behandeling te nemen. Daarom vroeg ik de Saoediër om zijn verzoek zo goed en duidelijk mogelijk op papier te zetten en het naar ons toe te sturen.

Tevreden hing ik op en begon aan mijn zoektocht bij wie ik moest zijn zodra de brief binnen was. Niemand kon mij meer informatie geven dus liet ik het rusten. Als de brief er was zou ik wel weer verder zien.

Weken gingen voorbij, maar het geschreven verzoek uit Saoedi-Arabië bleef uit. Totdat mijn teamchef op een dag de afdeling binnenkwam met de legendarische woorden: “Zo Konijnenburg, ga je voor jezelf beginnen?”

De Saoedische assistent had wel degelijk een brief gestuurd. Het verzoek ging de hele afdeling over en een ieder lachte tranen met tuiten. Voor ons lag een bestelling voor de speurhondenschool: Een kilo cocaïne, twee kilo hasj, wat heroïne en amfetamine en ga zo maar door ……..

Ik vermoedde dat de Saoediër en ik elkaar toch niet helemaal begrepen hadden tijdens het telefoongesprek. Met deze bestelling kon een gemiddelde speurhondenopleiding zo’n beetje een eeuw vooruit, voor wat betreft de geurafgifte.

Mijn collega’s wisten allemaal dat drugshandel vele malen meer opleverde dan ons gemiddeld salaris, maar gelukkig wisten ze ook dat ik niet de ambitie had om die kant op te gaan. Of de Saoedische hondenschool er nog is gekomen weet ik niet, maar we hebben er wel smakelijk om gelachen.