Blog: De ontruiming

Een deurwaarders ontruimingsdag. Nooit leuk voor een politie-inspecteur om daarbij te moeten zijn. Veel staan en kijken naar iemands leed en er zelf niets aan kunnen doen, vreselijk.

Vandaag ben ik onderweg naar een ruime eengezinswoning. Even de papieren van de deurwaarder doornemen om te controleren of de ontruiming rechtmatig is. De rechter heeft besloten. Ontruimen.

Dan zie ik dat het een gewoon rijtjeshuis is. Tuintje, mooi ingericht. Maar niemand aanwezig. Achter mij hoor ik de verhuizers uit hun vrachtauto een stapel dozen halen. De slotensmid begint aan het slot van de deur. Op het moment dat de deur vrij is, roept hij mij. ‘Politie’, roep ik door het huis. Ik hoor niets. Ik veeg mijn voeten voor ik naar binnen ga. Terwijl ik weet dat straks de hele vloerbedekking eruit zal gaan.

Dan zie ik een meisjeskamer. Bedje opengeslagen. “Ze is zeker naar school”, denk ik. Mooie spulletjes allemaal. Achter mij doemt een verhuizer op. ‘Mag ik erbij inspecteur?’ Het is maar goed dat hij de tranen in mijn ogen niet ziet. Wat doe je zo’n kind aan als ze straks thuiskomt.

Op de vensterbank staat een spaarpotje. De verhuizer geeft al het contant geld dat hij tegenkomt altijd rechtstreeks aan de deurwaarder. Nu doet hij dat ook. Ik heb al gelezen wat het bedrag is dat er openstaat aan schulden. De deurwaarder heeft ook al verschillende afbetalingsregelingen geprobeerd.

Dan gaat het beginnen. Planten en dergelijke worden als afval gezien en verdwijnen buiten op een grote hoop om later door de gemeente met een grote mechanische schep te worden afgevoerd. Dan hoor ik ineens iemand schreeuwen en huilen, ik ga meteen kijken. Het is de bewoonster. Ze had inderdaad net met de auto haar dochter naar school gebracht. Ze is helemaal overstuur. Of er nu toch niet iets te regelen is.

Dat kan, met geld. Eén van de verhuizers heeft de auto bekeken. Hij geeft de optie dat de vrouw direct haar auto verkoopt en vraagt of ze iemand weet. Even respijt. Ik kijk naar de verhuizers en iedereen wacht. De kinderkamer is behalve het potje geld nog niet aangeraakt.

De vrouw gaat bellen en er verschijnt een man. Hij begint zelfs nog te onderhandelen, maar dan laten de verhuizers zich ook horen. Een snoeiharde onderhandeling over de auto begint. De tijd dringt voor de deurwaarder en zijn opdrachtgever. Eindelijk een goede prijs. Nu geld halen.

De verhuizers moeten wachten voordat ze de dozen op kunnen ruimen. Wanneer komt de koper terug? De vrouw rookt wel tien sigaretten van de zenuwen. Dan komt de man terug met geld, zeurt nog even over de kentekenpapieren en verdwijnt met de sleutels.

De vrouw geeft het geld en de deurwaarder telt het uit. Te weinig! Dan kijk ik een verhuizer aan en tegelijkertijd zeggen wij: ‘Het spaarpotje’.

Met het geld uit het spaarpotje maakt de vrouw het bedrag rond. Terwijl we opgelucht wegrijden, denk ik: “Het kind slaapt vannacht gewoon in haar eigen vertrouwde bedje.” Dat maakte mijn dag toch weer goed.