Blog: De man in de vlammenzee

‘Samen met een collega spring ik in de auto op weg naar een ongeluk op de provinciale weg waarbij brand is uitgebroken. Het is nog een kilometer of vijf maar in het pikkedonker kunnen we de brand al van ver zien. Tijd genoeg om ons voor te bereiden op wat we zullen aantreffen.

Als we bij het ongeluk aankomen is het vuur zo fel dat ik de brandende auto helemaal niet kan zien. Door de enorme hitte kan ik niet in de buurt komen en geef ik meteen de hoop op dat er overlevenden zijn. Ik concentreer me op het zoeken naar inzittenden van het voertuig. De auto is precies tegen een dikke eikenboom gereden. Aan de takken die overal op de weg liggen concludeer ik al dat dit een harde klap is geweest. Tot in de wijde omgeving vinden we onderdelen van de auto. Maar behalve losse onderdelen vinden we geen slachtoffers. Niets.

Even later sta ik op de weg, een meter of tien van de voorkant van de auto. Ik ben in gesprek met de meldkamer: ‘We hebben geen slachtoffers gevonden’. Ondertussen kijk ik naar de vuurbal die uit de auto komt. Overal vlammen. Ineens wordt het vuur minder intens en kan ik erin kijken. Ik zie plotseling de omtrek van een persoon en stop met praten… Ik val helemaal stil en voel een soort ‘contact’ met deze persoon. Ik haal een paar keer adem. Dan vertel ik dat de bestuurder nog in de brandende auto zit.

De hele nacht proberen we de identiteit van het slachtoffer te achterhalen. De hele auto is verbrand en gesmolten, inclusief de velgen en de kentekenplaten. Uiteindelijk vinden mijn collega’s een ingeslagen chassisnummer. Dat is het nummer van een Chevrolet Camaro, maar niemand kent deze auto of de mannelijke eigenaar. In het mortuarium onderzoeken we, samen met de patholoog, het verkoolde lichaam van de man. Daar is niets meer uit af te leiden. Alleen de rechterschoen is voor een deel in tact gebleven. Dat is een opvallende zwarte schoen, met grote hoge zolen en kettingen.

Op het adres waar de man staat ingeschreven treffen we niemand thuis. We gaan naar het adres van zijn moeder. De vrouw herkent de schoen van het slachtoffer. Die is van haar zoon. Hij reed in een Chevrolet Camaro. Later bleek dat de man zelf een einde aan zijn leven had gemaakt. Hij had zijn auto nog vol getankt en was met hoge snelheid bewust tegen de dikke boom gereden.

Een tijdje later ga ik nog eens bij zijn moeder langs. Tijdens het bezoek blader ik terug in mijn boekje en lees voor wat ik in die vreselijke nacht met een rode fineliner heb opgeschreven. Het valt me op dat de moeder het boekje bijna uit mijn handen kijkt. Ik scheur daarom de pagina’s met tijdstippen en gegevens rondom het incident uit mijn boekje en geef het aan haar. De blik in haar ogen zegt me al genoeg. Het gemis en de vragen die zij heeft zijn zo groot, dat ze veel waarde hecht aan dat kleine papiertje.

Zoals vaker voorkomt bij politiewerk, was deze jongeman er eentje die ik pas heb leren kennen nadat hij was overleden. Deze dag staat in mijn geheugen gegrift.

Denk je over zelfdoding? Praat erover. Weet dat er altijd hulp is via 113 Zelfmoordpreventie. Zij zijn gratis te bereiken via 0800-0113.