Blog: De koekoekscode

Mijn collega en ik reageren op een melding van een oude dame die stemmen meent te horen via haar TV, ook als dit apparaat uit staat. Ze wil daarover een gesprek met de wijkagent.

Voordat we bij haar op bezoek gaan, kijken wij in de politiesystemen om te zien of deze dame al eerder dit soort meldingen heeft gedaan. Dat blijkt niet het geval te zijn, dus springen we op de mountainbike en rijden er heen om te kijken hoe wij deze vrouw kunnen helpen.

Als we bij de woning aankomen, doet een dame open die al op leeftijd is. Ze ziet er vlot en netjes uit en vraagt ons om binnen te komen. Het huis ziet er strak en verzorgd uit. Nadat wij op de bank zijn gaan zitten vertelt ze ons over haar oude werkgevers. Ze heeft bijna haar hele leven in een ziekenhuis gewerkt en ook nog als docent Nederlands. Na een tijdje naar haar geluisterd te hebben, komen we ter zake: de TV.

Mevrouw staat op en begint geanimeerd te vertellen dat haar ex-partner haar pest door haar te blijven benaderen via haar TV. Ook als deze uit staat. Door de korte check vooraf in de politiesystemen weten we dat haar ex-partner al in 1999 is overleden. Ondanks dat deze dame nog scherp en fit overkomt, is ze dus soms behoorlijk in de war.

Het is niet voor het eerst dat mijn collega en ik te maken krijgen met verwarde mensen, zoals deze dame. Als een van ons vermoedt dat iemand verward is, maken wij dat aan elkaar duidelijk door een soort code te gebruiken. Ook in dit geval pas ik onze code toe en zeg tegen hem: “Stil eens, hoor ik nu een koekoeksklok?”

Dat werkt altijd prima. Ook in dit geval willen wij deze kwieke dame natuurlijk in haar waarde laten, maar wel op één lijn zitten met elkaar als we afspraken met haar moeten maken. Na het gesprek en de belofte om nog een keertje bij haar langs te gaan, lopen mijn collega en ik met haar naar de voordeur.

Net voordat wij naar buiten willen stappen zegt de dame tegen mij: ‘Weet je wijkagent, wij gebruikten vroeger in het ziekenhuis ook altijd de code: “Hoor ik nu een koekoeksklok”, als wij het idee hadden dat iemand verward was. Leuk dat jullie dit ook doen.’

Ik heb het nog nooit zo snel, zo warm gekregen. Het gebeurt ons niet vaak, maar we zijn even sprakeloos. Na wat schaapachtig lachen van onze kant, vertrekken we. Ik weet het niet zeker, maar het lijkt net alsof de dame ons nog even glimlachend nakijkt vanachter haar voordeur.

Als we bij het politiebureau zijn, praten we nog wat na en spreken af om voortaan dit soort codes niet meer te gebruiken. Mogelijk dat in het vervolg een knipoog naar elkaar voldoende is. Helaas is een tweede huisbezoekje aan deze dame niet meer mogelijk, want kort hierna overlijdt ze. Ik weet zeker dat ze vanuit de hemel nog geregeld glimlacht in onze richting.