Blog: Bijzondere ontmoeting

Samen met een collega zit ik wat te eten op een terras. We moeten zo dadelijk weer een presentatie geven. Als de lunch erop zit en we klaar zijn om te vertrekken, loopt mijn collega nog even naar het toilet. Ondertussen komt er een moeder met haar dochter het terras oplopen. Ik zie dat ze een plekje zoeken. Dan komt de vrouw naar mij toe en vraagt of de plek naast ons nog vrij is.

“Ze mag niet in het zonlicht”, hoor ik de moeder zeggen terwijl ze naar haar dochter kijkt.

“Mag ik het aan hem vragen mam”, vraagt de dochter. Ik schat dat het meisje zo’n negen of tien jaar oud is. “Nee, laten we nu even rustig zitten”, zegt de moeder wat ongemakkelijk.

Het meisje gaat zitten en het valt mij op dat ze aldoor naar beneden kijkt. Dit meisje is duidelijk anders, zo lijkt het.

“Hoe heet jij”?, hoor ik het meisje vragen. Ik kijk weer haar kant op. Ondanks dat het meisje nog steeds naar de grond kijkt, is het duidelijk dat ze het tegen mij heeft.

“Ik heet Johnny”, zeg ik.

Het meisje vertelt mij dat ze blind is en niet met haar huid in de zon mag zitten, “Dan wordt het rood” zegt ze. “Dat komt door mijn medicijnen, daardoor mag ik nooit meer in de zon. Dat vind ik echt erg”.

Ik kijk het meisje goed aan en zie een sterke jongedame die duidelijk het één en ander voor haar kiezen heeft gehad. En dat duidelijk nog steeds heeft. Ik draai mij helemaal naar haar toe en ik raak een tijdje in gesprek met haar. Zo nu en dan legt haar mama iets uit over het meisje en haar medische toestand.

“Weet je dat ik onderzetters maak”, vraagt het meisje.

“Nee, dat wist ik niet”, zeg ik.

“Wil je ze zien”, zegt ze enthousiast.

Haar moeder pakt ongemakkelijk wat zelfgemaakte onderzetters uit haar tas. Tegelijkertijd hoor ik het meisje zeggen: “Ik verkoop ze ook hoor, voor 1 euro.” Er verschijnt voor het eerst een glimlach op haar gezicht.  

Ondertussen is mijn collega teruggekomen van het toilet en weer gaan zitten. Eigenlijk hebben we haast en moeten wij er vandoor om niet te laat te komen op onze afspraak. Dit gesprek voelt alleen gewoon even belangrijker.

Ik vertel het meisje dat ik zeker één onderzetter wil kopen en mijn collega sluit zich daarbij direct aan. We rekenen af en nadat wij het terras verlaten horen wij het meisje naar haar moeder roepen: “Ik heb ineens 2 euro verdiend mama,” gevolgd door een kreet van vreugde.

Dit soort onverwachte ontmoetingen zijn speciaal voor me. Ik weet verder niets van dit meisje, alleen dat ze inderdaad ‘anders’ is. Ze heeft het karakter van een held. Wij zullen de onderzetters altijd zuinig bewaren. Het gaat je goed lieverd…